Ταξίδι στην Κρακοβία (ημέρα 5η)

Μετά την τέταρτη ημέρα κατά την οποία επισκεφτήκαμε την πόλη της Κρακοβίας και πήραμε μία γενικότερη γεύση από την ιστορία, τη θρησκευτική παράδοση αλλά και τη κουζίνα της πόλης, θα πραγματοποιούσαμε με τα μέλη των αποστολών των υπολοίπων σχολείων μία εκδρομή στα περίχωρα της πόλης και πιο συγκεκριμένα στο αλατωρυχείο της Βιελίτσκα, η τοποθεσία του οποίου απεικονίζεται στον ακόλουθο χάρτη:

            

Η ημέρα μας ξεκινάει. Αφού φάμε πρωινό κατευθυνόμαστε στο ξενοδοχείο από όπου και θα ερχόταν ειδικό λεωφορείο για να μας πάει μέχρι το ορυχείο. Φτάνουμε στο ξενοδοχείο σχετικά νωρίς και περιμένουμε να έρθουν και οι υπόλοιπες αποστολές προκειμένου να ξεκινήσουμε την εκδρομή. Ύστερα από υπομονή μισής περίπου ώρας το λεωφορείο με το οποίο θα μετακινούμασταν καθώς και οι υπόλοιπες αποστολές καταφτάνουν. Η εκδρομή ξεκινάει και όπως είναι φυσικό, όλοι είμαστε ενθουσιασμένοι. Ο δρόμος είναι ένα τοπίο συνηθισμένο πλέον. Πλήθος δέντρων να τον περικλείουν και νησίδες γρασιδιού, ενώ αξίζει να σημειωθεί ότι ο δρόμος βρισκόταν σε άψογη κατάσταση.

Φτάνουμε στο ορυχείο. Αρχικά περιμένουμε μέχρι να κανονιστούν κάποια διαδικαστικά θέματα και έπειτα εισερχόμαστε στην υποδοχή των επισκεπτών. Αφού προμηθευτούμε μία συσκευή αναπαραγωγής των όσων έλεγε η ξεναγός μας ώστε να μπορούν όλοι να τα ακούν, ξεκινάμε! Εντούτοις η κάθοδος μας στον αρχικό χώρο του ορυχείου είναι ιδιαίτερα κουραστική εφόσον καλούμαστε να κατέβουμε 350 σκαλοπάτια. Παρόλα αυτά ο μικρός μας αυτός κόπος αναπληρώνεται από την εντυπωσιακή πρώτη μας επαφή με το ορυχείο, έναν χώρο που ονομάζεται Danilowicz Shaft, όπου η ξεναγός μας μάς δίνει μία περίληψη της ιστορίας και των μυστικών που κρύβει το ορυχείο.

Διασχίζοντας τους διαδρόμους του ορυχείου μπορεί κανείς να λάβει μία πλήρης εικόνα για τον τρόπο εργασίας στο ορυχείο. Επίσης το ορυχείο είναι από μόνο του μία ιστορική αναδρομή καθώς, όπως είναι ευνόητο, όσο κατεβαίνει κανείς βαθύτερα στα επισκέψιμα 135 μέτρα οι αίθουσες φτάνουν όλο και προς τη σημερινή εποχή. Επιπλέον η επίσκεψη στις είκοσι αίθουσες του ορυχείου προσφέρει μία βαθύτερη κατανόηση και γνώση των δοξασιών και της κουλτούρας των εργατών και συνεπώς της πολιτισμικής ταυτότητας της Πολωνίας. Οι δύο ναοί καθώς και διάφορα άλλα κομψοτεχνήματα όπως επίσης και το άγαλμα του Κοπέρνικου αρκούν για να επιβεβαιώσουν τον παραπάνω ισχυρισμό. Επίσης οι λίμνες καθώς και το αλάτι στους τοίχους του ορυχείου δείχνουν τη άγρια ομορφιά της φύσης.

Αξίζει ακόμη να προστεθεί ότι στις τρεις περίπου ώρες της διαδρομής ο επισκέπτης έχει τη δυνατότητα να δει και να απολαύσει τη δημιουργικότητα των εργατών οι οποίοι κατασκεύαζαν τους ναούς αυτούς στην πληρότητά τους σχεδόν με αλάτι. Ο πρώτος και μικρότερος είναι αφιερωμένος στην πριγκίπισσα Κίνγκα, η οποία κατά την παράδοση έφερε τον πλούτο σε αλάτι στην Κρακοβία. Ο δεύτερος, ο λεγόμενος Holy cross chapel, ο οποίος αφήνει τον επισκέπτη με κομμένη την ανάσα. Τρεις μεγάλοι πολυέλαιοι φωτίζουν το ναό, ο οποίος χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα για διάφορες τελετές. Σε αυτόν δεσπόζουν η εικόνα της Παναγίας με το Χριστό, η μεταφορά του Χριστού από τον Ιωσήφ και την Παναγία σε ασφαλές μέρος, ο Μυστικός Δείπνος, όλα εξ' ολοκλήρου από αλάτι.

Γενικώς, ο επισκέψιμος χώρος του ορυχείου προσφέρει μία ακριβή αναπαράσταση της εργασία που έφεραν σε πέρας οι αλατωρύχοι καθώς και αναπαραστάσεις αυτών και των πρωτότυπων μηχανημάτων που χρησιμοποιούσαν. Η διαδρομή συνεχίζει με μία σειρά από άλλες αίθουσες, μερικά άλλα αγάλματα από αλάτι καθώς και ένα κατάστημα με αναμνηστικά, κυρίως λίθους αλατιού αλλά και κοσμήματα κατασκευασμένα από αυτό και ένα εστιατόριο. Η διαδρομή ολοκληρώνεται με τον ανελκυστήρα που φέρνει τον επισκέπτη στην επιφάνεια.

Η ξενάγησή μας στο ιστορικό ορυχείο της Βιελίτσκα ολοκληρώνεται και επιστρέφουμε στο λεωφορείο για να γυρίσουμε στην πόλη της Κρακοβίας. Η επόμενη προγραμματισμένη συνάντησή μας για σήμερα ως αποστολές ήταν το βράδυ επομένως είχα χρόνο να εξερευνήσω την πόλη μόνος μου. Για καλή μου τύχη η συννεφιά που κυριαρχούσε στον ουρανό μέχρι και το μεσημέρι είχε υποχωρήσει, επομένως η βόλτα μου στο κέντρο της πόλης ήταν ακόμα πιο ευχάριστη. Αφού πήρα ένα κουλούρι από έναν πλανόδιο-υπάρχουν άλλωστε πολλοί ομόλογοί του στην Κρακοβία οι οποίοι πωλούν από κουλούρια μέχρι τοπικά γλυκά. Έπειτα ρίχνω μία τελευταία ματιά στα αξιοθέατα της Market Square- την St.Mary's Church, το παλιό δημαρχείο αλλά και το Cloth Hole, από τα μικρά μαγαζιά του οποίου προμηθεύομαι και τα τελευταία αναμνηστικά. Όμως ο χρόνος περνούσε και έτσι έφτασε η ώρα και για το αποχαιρετιστήριο δείπνο που μας είχαν ετοιμάσει οι οικοδεσπότες κάτοικοι της Κρακοβίας.

Το δείπνο θα παραχωρούνταν σε ένα μικρό υπόγειο εστιατόριο λίγο έξω από το κέντρο της πόλης. Πρόκειται για ένα παραδοσιακό εστιατόριο διακοσμημένο με στοιχεία της πολιτιστικής κουλτούρας της Κρακοβίας αλλά και ολόκληρης της Πολωνίας. Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και τα πιάτα που σερβίρονται, με το πρώτο να μου προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση. Μία σούπα μέσα σε ένα πιάτο κατασκευασμένο από ψωμί. Η βραδιά συνεχίζεται με "μαθήματα" χορού από επαγγελματίες χορευτές οι οποίοι μας μαθαίνουν τα βασικά των παραδοσιακών πολωνικών χορών. Έτσι μέσα σε κλίμα ευδαιμονίας και αμοιβαίας ανταλλαγής πολιτισμικών στοιχείων μεταξύ των αποστολών των διαφόρων χωρών, το δείπνο φτάνει στο τέλος του. Όμως η βραδιά δεν είχε ακόμη τελειώσει.

Μαζί με το παιδί που με φιλοξενούσε και κάποιους φίλους του αποφασίζουμε να επισκεφτούμε μία από τις διάφορες παμπ που υπάρχουν διάσπαρτες στην πολωνική πόλη. Αυτή στην οποία εμείς θα πηγαίναμε βρισκόταν σε ένα υπόγειο, λίγα μέτρα από το εστιατόριο που βρισκόμασταν. Στις παμπ μπορεί κανείς να απολαύσει ζωντανή τζαζ μουσική συνοδευόμενη από μία τεράστια ποικιλία αλκοολούχων (κυρίως) ή μη ποτών. Στη συγκεκριμένη παμπ ένα συγκρότημα παίζει τζαζ μουσική ενώ τόσο το προσωπικό όσο και το κλίμα και ο φωτισμός γενικότερα του μαγαζιού προσδίδουν μία ζεστασιά και μία οικειότητα ακόμα και σε έναν ξένον επισκέπτη. Ωστόσο έπρεπε να φύγουμε δυστυχώς και από εκεί καθώς έπρεπε να ξυπνήσω νωρίς ώστε να προλάβω το αεροπλάνο της επιστροφής.


Έτσι, μία ακόμα ημέρα έφτασε στο τέλος της. Μία ημέρα πλούσια σε εμπειρίες οι οποίες είναι σίγουρο πως θα μου αφήσουν ανεξίτηλες αναμνήσεις. Είναι αναμφισβήτητο άλλωστε πως και κατά τις πέντε μέρες παραμονής μου στην πόλη είχα την ευκαιρία να γνωρίσω έναν άλλο πολιτισμό, με διαφορετική νοοτροπία, να δω νέα πράγματα και να διευρύνω τους πνευματικούς μου ορίζοντες. Το ταξίδι μου όμως δεν είχε τελειώσει ακόμα. Είχα ακόμη μία μέρα, έστω και ούτε καν μίση, ήταν ωστόσο αρκετή ώστε να μπορέσω να συλλογιστώ όσα πέρασα τις πέντε αυτές μέρες στην Κρακοβία.