Απολαύστε εδώ τις περιγραφές για όλες μου τις ημέρες στην Κρακοβία, συνοδευμένες με φωτογραφίες τις πόλεις και πλήρως κατατοπιστικούς χάρτες. Στον παρακάτω μπορείτε να αποκτήσετε μία γενική εικόνα για την Κρακοβία και τις επαρχίες γύρω από αυτές:
Από την πρώτη στιγμή που έμαθα ότι θα μου δίνονταν η ευκαιρία να ταξιδέψω στην Πολωνία δεν αμφέβαλλα λεπτό για το ότι θα αποκτούσα εξαιρετικές εμπειρίες που θα μου έμεναν αξέχαστες. Και τελικά δικαιώθηκα. Όχι μόνο πέρασα πάρα πολύ ωραία αλλά και επισκέφτηκα αξιοθέατα και μέρη που δεν είχα ξαναδεί και με ενθουσίασαν. Γνώρισα καινούργιους, πολύ φιλικούς και ζεστούς ανθρώπους ενώ ταυτόχρονα γνώρισα έναν πολύ πλούσιο πολιτισμό με δική του γλώσσα, ήθη, έθιμα, ιστορία, χορούς κ.α. Αλλά ας τα πάρουμε όλα από την αρχή.
Πρώτη στάση πριν φτάσω και στον τελικό μου προορισμό, την Κρακοβία, ήταν το αεροδρόμιο του Μονάχου. Αν και στην αρχή στενοχωριομούν που δε θα μπορούσα, ελλείψει χρόνου, να περπατήσω στη γερμανική πόλη, τελικά μόνο και μόνο το αεροδρόμιο με εντυπωσίασε. Αφού προσγειωθήκαμε, φτάσαμε στον κύριο χώρο του αεροδρομίου στον οποίον υπήρχαν πολλά καταστήματα μεταξύ των οποίων και η μπουτίκ της Μπάγερν Μονάχου καθώς και άλλα μαγαζιά τεχνολογίας όπως επίσης και εστιατόρια και καφετέριες, ενώ υπήρχαν και δύο αυτοκίνητα της Audi που εκτείθονταν στο χώρο. Γενικότερα ήταν πολυτελές και οι τιμές σε φυσιολογικά επίπεδα, ενώ την ίδια στιγμή όλοι οι πωλητές στα μαγαζιά ήταν πολύ πρόθυμοι να σε εξυπηρετήσουν.
Μετά την παραμονή μου για περίπου δύο ώρες στο αεροδρόμιο του Μονάχου, επιβιβάστηκα στο αεροπλάνο που θα με πήγαινε μέχρι την Κρακοβία. Η πτήση διήρκεσε πολύ λιγότερη ώρα σε σχέση με αυτή μέχρι το Μόναχο και μετά από μισή με μία ώρα είχα φτάσει στην Κρακοβία. Επιτέλους είχα φτάσει στον προορισμό μου.
Στο δρόμο μέχρι το σπίτι της οικογένειας που θα με φιλοξενούσε παρατηρώ την πόλη, προσπαθώντας να συγκρατήσω όσα περισσότερα μπορούσα. Γενικά η Κρακοβία είναι μία πολύ ωραία πόλη με αρκετά μαγαζιά, ενώ αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι οι πινακίδες έξω από τα μαγαζιά που γράφουν με μεγάλα και ευδιάκριτα γράμματα τη λέξη αλκοόλ, τέτοια μαγαζιά υπήρχαν διάσπαρτα στην πόλη. Οι δρόμοι από το αεροδρόμιο μέχρι το σπίτι είναι μεγάλοι, καθαροί και χωρίς λακούβες, ενώ δίπλα και λίγο πιο ψηλά από τον κανονικό δρόμο υπάρχει διαχωρισμένος ένας ποδηλατοδρόμος. Μπορεί λοιπόν κανείς να απολαύσει μία βόλτα με ποδήλατο κάτω από τα δέντρα που έκαναν την εμφάνιση τους δίπλα στο δρόμο.
Φτάνουμε στο σπίτι. Η ώρα είναι δύο το μεσημέρι , ωστόσο μου θυμίζει απόγευμα στην Αθήνα. Εντελώς τυχαία εκείνη την ώρα στην Κρακοβία είχε ένα ποδοσφαιρικό ντέρμπι καθώς οι δύο τοπικές ομάδες ήταν αντιμέτωπες. Παρ' όλα αυτά δεν πήγαμε να το δούμε καθώς όπως μου είπε το παιδί που με φιλοξενούσε, κάτι τέτοιο θα ήταν επικίνδυνο, λόγω του ότι υπάρχουν διάφοροι τύποι με μαχαίρια και γενικά επειδή υποψιάζεται ότι θα γίνουν φασαρίες. Αν και όπως κατάλαβα τα μέτρα ασφάλειας στα γήπεδα είναι πιο αυστηρά. Απόδειξη αποτελεί το γεγονός ότι για να μπει κανείς στο γήπεδο της ομάδας του χρειάζεται πέρα από εισιτήριο και μία ειδική κάρτα με τα στοιχεία του και μία φωτογραφία του. Αφού λοιπόν έφαγα την πίτσα που είχαμε για μεσημεριανό και είδαμε τον αγώνα, αποφασίσαμε να πάμε μία βόλτα στην πόλη, ώστε να αγοράσω σουβενίρ. Δε θα αναφερθώ όμως περαιτέρω για τη βόλτα μας στην πόλη καθώς σε αυτό θα κάνω ειδική αναφορά στη συνέχεια. Αυτό που θέλω να τονίσω είναι η μεγάλη εντύπωση που μου έκανε η οργάνωση των μέσων μεταφοράς.
Ειδικότερα όσον αφορά τα μέσα μαζικής μεταφοράς, τότε στην Κρακοβία υπάρχουν τραμ και λεωφορεία τα οποία βρίσκονται δίπλα στο δρόμο και είναι πάρα πολύ καλά οργανωμένα. Όσοι επιθυμούν να τα χρησιμοποιήσουν μπορούν να βγάλουν εισιτήριο σε ένα από τα μηχανήματα που υπάρχουν στις στάσεις ή ακόμα και μέσα στα ίδια τα τραμ, κάτι το οποίο μου προξένησε μεγάλη εντύπωση. Τα τραμ είναι πολύ καθαρά, ασφαλή ( στο χώρο υπάρχουν κάμερες) και ευρύχωρα. Τέλος όπως με πληροφόρησε η οικογένεια, δεν γίνονται απεργίες των εργαζομένων σε αυτά. Στη μεταφορά με ποδήλατα όπως προανέφερα υπάρχουν ποδηλατοδρόμοι δίπλα στους αμαξωτούς δρόμους, ωστόσο αυτό που παρατήρησα εκείνο το απόγευμα και μου έκανε μεγάλη εντύπωση είναι η ύπαρξη πεζοδρομίων χωρισμένων στα δύο. Το πρώτο μισό για τους πεζούς και το δεύτερο για τα ποδήλατα.
Επίσης το μεγαλύτερο μέρος του κέντρου της Κρακοβίας έχει πεζοδρομηθεί, κάτι το οποίο σέβονται οι οδηγοί. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ότι το ίδιο βράδυ, όταν η μητέρα του παιδιού ήρθε να μας παραλάβει για να μας πάει πίσω στο σπίτι, πάρκαρε το αυτοκίνητο ένα χιλιόμετρο μακρυά, σε ένα πάρκινγκ, χωρίς να παραβιάσει τον πεζόδρομο και ούτε καν να παρκάρει σε ένα τέτοιο σημείο που θα εμπόδιζε την κίνηση των αυτοκινήτων. Τέλος, ένα ακόμη γεγονός που αποδεικνύει τη σωστή οδηγική συμπεριφορά των κατοίκων είναι ότι σε κάθε διάβαση περίμεναν ώστε να περάσουν οι πεζοί και μετά πέρναγαν οι ίδιοι. Κάπως έτσι ολοκληρώθηκε η πρώτη μου μέρα στην Κρακοβία, η περιγραφή της δεύτερης μέρας θα δημοσιευτεί σύντομα.
Μετά την άφιξη μου στην Κρακοβία και τη μικρή περιήγησή μου σε αυτή παρήλθε η πρώτη μου μέρα στην Κρακοβία. Τη δεύτερη μέρα αφού παρακολούθησα κάποια μαθήματα στο σχολείο του παιδιού που με φιλοξενούσε, περιηγήθηκα στην πόλη παίρνοντας μία πρώτη γεύση για το τι έμελε να ακολουθήσει τη τέταρτη ημέρα.
Τη δεύτερη ημέρα ξυπνήσαμε νωρίς ώστε να είμαστε στο σχολείο στη σωστή ώρα. Το σχολείο απήχε περίπου μισή ώρα με τα πόδια από το σπίτι. Έτσι λοιπόν εκείνη τη μέρα αποφασίσαμε να πάμε με τα πόδια ώστε να μπορέσω κι εγώ να δω την πόλη. Ωστόσο δεν θα αναφερθώ ούτε και τώρα εκτενώς στο κέντρο της πόλης, κάτι το οποίο όμως θα κάνω στο άρθρο της τέταρτης μέρας, κατά την οποία περιηγηθήκαμε με ξεναγό στην πόλη. Φτάνουμε στο σχολείο το οποίο προς έκπληξη μου δε θυμίζει σε τίποτα τα ελληνικά σχολεία με τα μεγάλα προαύλεια. Εν αντιθέσει το συγκεκριμένο ιδιωτικό σχολείο ήταν ένα τριώροφο κτίριο σε μορφή πολυκατοικίας. Σε κάθε όροφο υπήρχε μία μεγάλη πόρτα, πίσω από την οποία βρίσκονταν τέσσερις με πέντε τάξεις. Το μάθημα που παρακολούθησα εκείνη την ημέρα ήταν αυτό της Λογοτεχνίας και των αγγλικών. Στο πρώτο δυστυχώς δεν μπορούσα να καταλάβω τίποτα διότι πραγματοποιείται στα πολωνικά, σε αντίθεη με όλα τα υπόλοιπα μαθήματα, τα οποία γίνονταν στα αγγλικά.
Το μάθημα των αγγλικών θυμίζει μάθημα σε φροντιστήριο. Από ό, τι κατάλαβα, τα παιδιά δεν χρειάζεται να πηγαίνουν φροντιστήριο για τα αγγλικά, παρά μόνο να παρακολουθούν τα μαθήματα στο σχολείο. Τα μαθήματα διεξάγονται σε ήρεμο τόνο, με ολιγομελή τμήματα και από νέους καθηγητές, ενώ την ίδια στιγμή ο σχολικός εξοπλισμός είναι αρκετά πλούσιος. Την επόμενη και την μεθεπόμενη ημέρα παρακολούθησα μαθηματικά και γεωγραφία. Όσον αφορά το πρώτο τα περισσότερα πράγματα που αναφέρθηκαν τα γνώριζα ήδη, οπότε δεν πρόθεσα κάτι στις γνώσεις μου. Αντίθετα το δεύτερο μου προξένησε μεγάλη εντύπωση καθώς σε μία διδακτική ώρα απέκτησα πάρα πολλές και χρήσιμες γνώσεις. Το προαναφερθέν μάθημα έγινε σε μία βιβλιοθήκη, πιθανόν την κεντρική του σχολείου, η περιεκτικότητα της οποίας σε βιβλία με εντυπωσίασε πάρα πολύ.
Επιστρέφω, όμως, στη δεύτερη ημέρα και στη βόλτα μου στην Κρακοβία. Με το παιδί που με φιλοξενούσε αποφασίσαμε να επισκεφτούμε το πάρκο της πόλης. Πρόκειται για μία μεγάλη σε μήκος έκταση γεμάτη με πολύ ψηλά δέντρα, αγάλματα που απεικονίζουν ήρωες ή και σημαντικά για την Πολωνία γεγονότα. Χωρίς να το καταλάβω φτάνουμε στο Wawel Castle, το μεγάλο κάστρο της Κρακοβίας, το οποίο δεσπόζει πάνω στον ψηλό λόφο Wawel, με τη σαγηνευτική θέα προς το Βιστούλα ποταμό καθώς και προς την υπόλοιπη πόλη της Κρακοβίας. Έτσι, ο συνδυασμός του επιβλητικού αυτού κάστρου και του σημαντικότερου ποταμού της Πολωνίας, δημιουργούν ένα καταπληκτικό και αξέχαστο σκηνικό.
Όπως όλα τα κάστρα, όμως, έτσι και αυτό έχει ένα μύθο να το συνοδεύει. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ο μύθος αναφέρεται σε έναν δράκο, τον λεγόμενο δράκο του Wawel, ο οποίος στα παλιά χρόνια έτρωγε τα πρόβατα των κατοίκων της περιοχής όπως επίσης και τις παρθένες γυναίκες. Αυτό όμως προκάλεσε την οργή των κατοίκων, με αποτέλεσμα ο βασιλιάς να αποφασίσει να βρει κάποιον για να σκοτώσει τον δράκο, με αντάλλαγμα για όποιον έφερνε σε πέρας τη δύσκολη αυτή αποστολή, ένα πολύ καλό δώρο. Ωστόσο, όλες οι προσπάθειες των ιπποτών ήταν αποτυχημένες. Τότε, η λύση δόθηκε από έναν τσαγκάρη, τον Dratewka, ο οποίος εφάρμοσε ένα πολύ έξυπνο σχέδιο. Συγκεκριμένα, χρησιμοποιώντας το δέρμα από ένα αρνί, έφτιαξε το ομοίωμα ενός τέτοιου ζώου γεμίζοντάς το ταυτόχρονα με θειάφι. Όταν ο δράκος έφαγε το αρνί αυτό δίψασε πάρα πολύ, με αποτέλεσμα να πιει το μισό Βιστούλα και τελικά να σκάσει από το πολύ νερό. Ο μύθος αυτός κάθε άλλο παρά ξεχασμένος είναι από τους κατοίκους της Κρακοβίας. Απόδειξη αποτελεί το μεγάλο άγαλμα του δράκου έξω από το Wawel Castle, το οποίο κάθε τρία λεπτά βγάζει φωτιά από το στόμα του δράκου, όπως επίσης και οι διάφορες μικρές μινιατούρες και οι λούτρινες κούκλες δράκων που πωλούνται τόσο έξω από το κάστρο όσο και στο κέντρο της πόλης.
Φεύγουμε και από εκεί και κατευθυνόμαστε και πάλι προς το κέντρο της πόλης. Αποφασίσαμε να φάμε μεσημεριανό στο Moanburger, το οποίο είχε εξαιρετικά burgers και πιστεύω ότι είναι από τα καλύτερα μαγαζιά fast - food στην πόλη.
Μετά από αυτό παίρνουμε το δρόμο του γυρισμού για το σπίτι, καθώς είχε έρθει πλέον η ώρα να ξεκουραστούμε. Το άρθρο με την περιγραφή της τρίτης ημέρας θα δημοσιευτεί σύντομα. Παρακάτω μπορείτε να δείτε περισσότερες φωτογραφίες από την Κρακοβία:
.jpg)
Μετά τη δεύτερη ημέρα μου στην Κρακοβία και τη μικρή περιήγησή μου στην πόλη, ήρθε η τρίτη ημέρα κατά την οποία τα σχολεία από όλες τις χώρες παρουσίασαν τις εργασίες τους και επισκέφτηκα και το μεγάλο εμπορικό κέντρο της πόλης.
Μετά την τρίτη ημέρα, κατά την οποία παρουσιάσαμε τις εργασίες μας και επισκέφτηκα το εμπορικό κέντρο της πόλης, ήρθε η τέταρτη ημέρα κατά την οποία οι αποστολές από όλες τις χώρες επισκέφτηκαμε με ξεναγό την πόλη, την Market Square, την St. Mary's Church, το εσωτερικό του Wawel Castle και το μουσείο του Σίντλερ.
Ξυπνάμε το πρωί και αφού φτάσουμε στο σχολείο και παρακολουθήσουμε το μάθημα της Γεωγραφίας, ξεκινάμε για την είσοδο της παλιάς πόλης, από όπου και θα ξεκινήσει η περιήγηγησή μας. Ο ξεναγός ήταν εξυπηρετικός και ευγενικός, με πολύ καλή γνώση και προφορά αγγλικών. Περνώντας την είσοδο και περπατώντας έναν μακρύ πλακόστρωτο δρόμο φτάνει κανείς στην St. Mary's Church και στην Main Market.
Η Market Square πρόκειται για μία τεράστια πλατεία συνολικού μήκους 40.000 τετραγωνικών μέτρων, αποτελώντας έτσι τη μεγαλύτερη μεσαιωνική πλατεία της Ευρώπης. Η πλατεία κόβεται στα δύο από το Cloth Hall, το οποίο αποτελούσε στο παρελθόν κέντρο διεθνούς εμπορίου, ενώ κατά τον 15ο αιώνα μπορούσε κανείς να βρει πράγματα που είχαν εισαχθεί από την Ανατολή, όπως μπαχαρικά, δέρματα κ.α.. Πλέον στο εσωτερικό του λειτουργούν μικρά μαγαζάκια στα οποία πωλούνται κυρίως σουβενίρ και τουριστικά είδη, ενώ στον επάνω όροφο λειτουργεί το Sukiennice Museum. Στη Market Square βρίσκονται διάφοροι πάγκοι μικροπωλητών που πωλούν τοπικά γλυκά, όπως επίσης και κάποια άλλα που πωλούν σουβενίρ, ενώ υπήρχε και ένα τεράστιο μεταλλικό κεφάλι, ό,τι άφησε δηλαδή ένας καλλιτέχνης ο οποίος επισκέφτηκε την Κρακοβία και παρουσίασε κι άλλα τέτοι ανθρώπινα μέλη σε μεγέθυνση. Περιμετρικά της Main Market Square βρίσκει κανείς διάφορα μαγαζιά όπως καφετέριες, εστιατόρια κ.α.
Στον ίδιο χώρο βρίσκεται και η St. Mary's Church, γνωστή και ως Church of Our Lady Assumed into Heaven, μία πολύ μεγάλη, επιβλητική , με ύψος ογδόντα μέτρων καθολική εκκλησία, από την κορυφή της οποίας κάθε ώρα ένας άνδρας βγαίνει και παίζει ένα κομμάτι με τρομπέτα, το οποίο σταματάει ξαφνικά, συμβολίζοντας έτσι το μύθο που λέει ότι κατά τον 13ο αιώνα και την επίθεση των Ταταρών, ένας άνδρας προσπάθησε να προειδοποιήσει με την τρομπέτα τους συμπολίτες του για την εισβολή των Ταταρών. Δυστυχώς όμως ενώ έπαιζε την τρομπέτα ένα βέλος τον πέτυχε στο λαιμό και τον σκότωσε. Το εσωτερικό της εκκλησίας είναι μεγαλοπρεπές, ευρύχωρο καιπεριλαμβάνει και εξομολογητήριο. Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκαναν και οι εικόνες.
Επιπλέον στη Main Market Square βρίσκεται και ένας πύργος ύψους 70 μέτρων και 55 εκατοστών που χρησίμευε στο παρελθόν ως δημαρχείο. Μάλιστα είναι το μόνο μέρος του παλαιού δημαρχείου που διατηρείται καθώς τα υπόλοιπο μέρος του δημαρχείου κατεδαφίστηκε το 1820 με σκοπό να ανοίξει περισσότερο η Main Market Square. Μάλιστα η πλατεία αυτή στο παρελθόν βρίσκονταν σε χαμηλότερο εδαφικό επίπεδο, κάτι το οποίο αποδεικνύει και η είσοδος στην st. Mary's Church, η οποία βρίσκετε σε χαμηλότερο επίπεδο σε σχέση με την υπόλοιπη πλατεία.
Κατόπιν ξεκινάμε για το Wawel Castle. Στο δρόμο μας περνάμε από το σπίτι ενός προηγούμενου πάπα, του Πάπα Ιωάννη Παύλου του Β', ο οποίος ήταν αρχιεπίσκοπος της Κρακοβίας. Απ' έξω από το σπίτι δεσπόζει μία μεγάλη φωτογραφία του. Μετά από έναν μεγάλο πεζόδρομο φτάνουμε στο κάστρο, το οποίο βρίσκεται πάνω στο λόφο Wawel. Ανεβαίνοντας μία μεγάλη ανηφόρα με θέα προς την πόλη φτάνουμε στην κεντρική πύλη του κάστρου. Αφού περάσουμε την πύλη μεταφερόμαστε μερικούς αιώνες πίσω, σε ένα κλίμα βγαλμένο από μεσαιωνικό παραμύθι. Συγκεκριμένα πρόκειται για έναν μεγάλο ανοιχτό χώρο με πολλές πράσινες εκτάσεις και με θέα τόσο ως προς την πόλη της Κρακοβίας όσο και προς τον Βιστούλα ποταμό. Αριστερά βρίσκεται ο Καθεδρικός Ναός της Κρακοβίας, τον οποίον και θα επισκεφτούμε.
Μπαίνουμε στον Καθεδρικό Ναό, στον οποίον όπως και στην st.Mary's Church απαγορεύονται οι φωτογραφίες. Τα συναισθήματα που προκαλεί στον επισκέπτη ο ναός είναι σίγουρα θαυμασμός και δέος. Από τη μία οι τεράστιες ταπετσαρί που απεικονίζουν κρεμασμένες στους τοίχους που απεικονίζουν σκηνές από τις γραφές, ο χώρος στον οποίον στέφονταν στο παρελθόν οι βασιλιάδες και από την άλλη τα διάφορα παρεκκλήσια που υπάρχουν στο χώρο με αποκορύφωμα αυτό του Σιγισμούνδου με τον χρυσό τρούλο που αμέσως τραβάει την προσοχή του επισκέπτη μας μεταφέρουν πίσω πολλούς αιώνες, τότε που η πόλη βρισκόταν στην ακμή της και του δίνουν την εντύπωση ότι η τότε Πολωνία έπρεπε να χαρακτηρίζεται από άφθονο πλούτο και ευμάρεια. Στο ίδιο μέρος υπάρχουν και διάφορα μνημεία για τους βασιλιάδες της Πολωνίας.
Στη συνέχεια παραμένοντας στον ίδιο χώρο ανεβαίνουμε με τη σκάλα του ναού προς τα επάνω όπου υπάρχει μία τεράστια καμπάνα βάρους 11 τόνων η οποία χτυπάει μόνο σε συγκεκριμένες περιπτώσεις. Η καμπάνα αυτή μάλλον βρίσκεται στην κορυφή του ναού από όπου και υπάρχει μία εξαιρετική θέα προς την πόλη της Κρακοβίας. Έπειτα, ακολουθώντας εντελώς διαφορετική διαδρομή, πηγαίνουμε στις κρύπτες που βρίσκονται κάτω από τον ναό και στις οποίες βρίσκονται οι τάφοι διαφόρων βασιλιάδων, εθνικών ηρώων, στρατηγών κ.α. Μετά από μία περιήγησή μας στις κρύπτες βγαίνουμε στο προαύλιο του κάστρου.
Το προαύλιο θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι μπορεί να συγκριθεί σε ομορφιά και σε πολυτέλεια με το εσωτερικό του Καθεδρικού Ναού. Και δεν λαθεύει. Μόλις περάσει κανείς την πύλη βρίσκεται σε έναν μεγάλο ανοιχτό τετράγωνο πλακόστρωτο χώρο, περιτριγυρισμένο από μεγάλα κτίρια τα οποία χρησίμευαν για τη διοίκηση κ.τ.λ. Τα κτίρια αυτά έχουν κάποια κοινά χαρακτηριστικά, μεταξύ των οποίων τα πιο εντυπωσιακά είναι οι κίονες στους οποίους στηρίζεται ο κάθε όροφος με τον από κάτω καθώς και οι εξαιρετικές τοιχογραφίες που κοσμούσαν τον τρίτο όροφο των περισσότερων κτιρίων.
Ακολούθως φεύγουμε από το κάστρο και παίρνουμε τον δρόμο της επιστροφής, ο οποίος είναι ιδιαίτερα ωραίος καθώς για να φύγουμε περάσαμε πάνω και δίπλα από τον ποταμό Βιστούλα, επομένως είχαμε μία εξαιρετική θέα προς τον ποταμό και την υπόλοιπη πόλη αλλά και πάνω από το άγαλμα φύλακα - στοιχειό της πόλης, τον δράκο του Βαβέλ. Η διαδρομή μέχρι το κέντρο της πόλης αν και μεγάλη δεν φαίνεται καθόλου κουραστική στον επισκέπτη καθώς υπάρχουν συνέχεια πράγματα που μπορεί να παρατηρεί. Δύο πράγματα που μου προξένησαν εντύπωση εκείνη την ημέρα ήταν τα χωριστά πεζοδρόμια, τα μισά για τους πεζούς και τα άλλα μισά για τους ποδηλάτες και το άλλο ήταν η μεγάλη ποικιλία μαγαζιών που πωλούσαν κεμπάπ, ανάμεσά τους και ένα με το όνομα Acropolis, το οποίο από ότι θυμάμαι πωλούσε και γύρο.
Ήρθε η ώρα για να μας παραλάβουν τα παιδιά των οικογενειών που μας φιλοξενούσαν. Εγώ μαζί με το παιδί που με φιλοξενούσε αποφασίσαμε να πάμε στο μουσείο του Σίντλερ. Η διαδρομή από τη Market Square μέχρι το μουσείο διαρκεί περίπου δεκαπέντε λεπτά με τα πόδια και είναι και σε αυτή μπορεί να θαυμάσει κανείς διάφορα πράγματα στο δρόμο, με σημείο αναφοράς να θεωρώ πως είναι η μικρή γέφυρα που περνάει πάνω από τον Βιστούλα και στη συνέχεια ο δρόμος δίπλα από τον ποταμό. Εκεί η φύση βρίσκεται σε τέλεια αρμονία καθώς το πράσινο από το χορτάρι που βρίσκεται στο πλάι του ποταμού μαζί με τα δέντρα που είναι φυτεμένα εδώ και εκεί συναντούν τα νερά του ποταμού και τους γλάρους που πετούν από πάνω του.
Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου οι Ναζί εκτόπισαν πολλούς Εβραίους από την Κρακοβία όπου και είχαν τη δική τους κοινότητα και στη συνέχεια σκότωσαν τους περισσότερους από αυτούς. Ο Σίντλερ είχε ένα εργοστάσιο στην πόλη και κατά τον εκτοπισμό των Εβραίων αυτός προσέλαβε πολλούς από αυτούς ως υπαλλήλους στο εργοστάσιό του τόσο στην Κρακοβία όσο και έπειτα στην Τσεχοσλοβακία όπου μεταφέρθηκε το εργοστάσιό του αφού αυτό στην Κρακοβία αποφασίστηκε να κλείσει γράφοντας την περίφημη "λίστα του Σίντλερ'' με τα ονόματα των εργατών που θα χρειαζόταν στο εργοστάσιό του. Το μουσείο στεγάζεται στο πρώην αυτό εργοστάσιο στην Κρακοβία.
Το μουσείο του Σίντλερ είναι ένα αρκετά μεγάλο και σύγχρονο μουσείο. Η περιήγησή μας σε αυτό ξεκινάει από μία μεγάλη αίθουσα στην οποία υπάρχει ένα μεγάλο κυκλικό τραπέζι και σε αυτό τοποθετημένα περιμετρικά ενός μεγάλου κυλίνδρου που ένωνε το τραπέζι με την οροφή, διάφορα κυάλια κοιτώντας κανείς μέσα από τα οποία έβλεπε φωτογραφίες από την παλιά Κρακοβία. Όλο το μουσείο αποτελεί μία πολύ ρεαλιστική αναδρομή στα χρόνια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και στις τραγικές συνέπειες του τελευταίου για τους κατοίκους της Πολωνίας και όχι μόνο. Ιδιαίτερη εντύπωση προκαλεί στον επισκέπτη η αίθουσα που παρουσιάζει με χρονολογική σειρά τα γεγονότα πριν και κατά τη διάρκεια του πολέμου, παρουσιαζόμενα μαζί με φωτογραφίες από την εισβολή των Γερμανών στην Κρακοβία. Εξίσου εντυπωσιακό είναι το πώς παρουσιάζεται ο τρόπος ζωής των Εβραίων μέσα στο Γκέτο που τους είχαν οδηγήσει οι Ναζί. Συγκεκριμένα αναπαρίστανται ακριβώς τα σπίτια και τα δωμάτια στα οποία διέμεναν κατά τη διάρκεια της παραμονής τους εκεί. Στον ίδιο χώρο εκτίθενται επίσης στολές και όπλα από τον πόλεμο καθώς και έναν μικρό τανκ.
Προς το τέλος του μουσείου γίνεται και μία αναφορά στη Σοβιετική Ένωση και την αντιπαλότητά της με την ναζιστική Γερμανία ενώ από τις σοβιετικές γελοιογραφίες ο επισκέπτης καταλαβαίνει πλέον την αντιστροφή του κλίματος και την πτώση του Γ' Ράιχ. Πιστεύω ότι το μουσείο αυτό μου πρόσφερε ένα από τα καλύτερα, αν όχι το καλύτερο μάθημα ιστορίας αναφορικά με τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο καθώς προσφέρει πάρα πολλές ιστορικές πληροφορίες στον επισκέπτη χωρίς, ωστόσο, να τον κουράζει αφού αυτές συνδυάζονται με μία ρεαλιστική αναπαράστασή τους.
Μετά την επίσκεψη μας στο μουσείο είχε έρθει η ώρα να γυρίσουμε σπίτι ώστε να ξεκουραστούμε για την επόμενη και τελευταία μέρα μου στην Κρακοβία.
Ημέρα 5η
Μετά την τέταρτη ημέρα κατά την οποία επισκεφτήκαμε την πόλη της Κρακοβίας και πήραμε μία γενικότερη γεύση από την ιστορία, τη θρησκευτική παράδοση αλλά και τη κουζίνα της πόλης, θα πραγματοποιούσαμε με τα μέλη των αποστολών των υπολοίπων σχολείων μία εκδρομή στα περίχωρα της πόλης και πιο συγκεκριμένα στο αλατωρυχείο της Βιελίτσκα, η τοποθεσία του οποίου απεικονίζεται στον ακόλουθο χάρτη:
Η ημέρα μας ξεκινάει. Αφού φάμε πρωινό κατευθυνόμαστε στο ξενοδοχείο από όπου και θα ερχόταν ειδικό λεωφορείο για να μας πάει μέχρι το ορυχείο. Φτάνουμε στο ξενοδοχείο σχετικά νωρίς και περιμένουμε να έρθουν και οι υπόλοιπες αποστολές προκειμένου να ξεκινήσουμε την εκδρομή. Ύστερα από υπομονή μισής περίπου ώρας το λεωφορείο με το οποίο θα μετακινούμασταν καθώς και οι υπόλοιπες αποστολές καταφτάνουν. Η εκδρομή ξεκινάει και όπως είναι φυσικό, όλοι είμαστε ενθουσιασμένοι. Ο δρόμος είναι ένα τοπίο συνηθισμένο πλέον. Πλήθος δέντρων να τον περικλείουν και νησίδες γρασιδιού, ενώ αξίζει να σημειωθεί ότι ο δρόμος βρισκόταν σε άψογη κατάσταση.
Φτάνουμε στο ορυχείο. Αρχικά περιμένουμε μέχρι να κανονιστούν κάποια διαδικαστικά θέματα και έπειτα εισερχόμαστε στην υποδοχή των επισκεπτών. Αφού προμηθευτούμε μία συσκευή αναπαραγωγής των όσων έλεγε η ξεναγός μας ώστε να μπορούν όλοι να τα ακούν, ξεκινάμε! Εντούτοις η κάθοδος μας στον αρχικό χώρο του ορυχείου είναι ιδιαίτερα κουραστική εφόσον καλούμαστε να κατέβουμε 350 σκαλοπάτια. Παρόλα αυτά ο μικρός μας αυτός κόπος αναπληρώνεται από την εντυπωσιακή πρώτη μας επαφή με το ορυχείο, έναν χώρο που ονομάζεται Danilowicz Shaft, όπου η ξεναγός μας μάς δίνει μία περίληψη της ιστορίας και των μυστικών που κρύβει το ορυχείο.
Διασχίζοντας τους διαδρόμους του ορυχείου μπορεί κανείς να λάβει μία πλήρης εικόνα για τον τρόπο εργασίας στο ορυχείο. Επίσης το ορυχείο είναι από μόνο του μία ιστορική αναδρομή καθώς, όπως είναι ευνόητο, όσο κατεβαίνει κανείς βαθύτερα στα επισκέψιμα 135 μέτρα οι αίθουσες φτάνουν όλο και προς τη σημερινή εποχή. Επιπλέον η επίσκεψη στις είκοσι αίθουσες του ορυχείου προσφέρει μία βαθύτερη κατανόηση και γνώση των δοξασιών και της κουλτούρας των εργατών και συνεπώς της πολιτισμικής ταυτότητας της Πολωνίας. Οι δύο ναοί καθώς και διάφορα άλλα κομψοτεχνήματα όπως επίσης και το άγαλμα του Κοπέρνικου αρκούν για να επιβεβαιώσουν τον παραπάνω ισχυρισμό. Επίσης οι λίμνες καθώς και το αλάτι στους τοίχους του ορυχείου δείχνουν τη άγρια ομορφιά της φύσης.
Αξίζει ακόμη να προστεθεί ότι στις τρεις περίπου ώρες της διαδρομής ο επισκέπτης έχει τη δυνατότητα να δει και να απολαύσει τη δημιουργικότητα των εργατών οι οποίοι κατασκεύαζαν τους ναούς αυτούς στην πληρότητά τους σχεδόν με αλάτι. Ο πρώτος και μικρότερος είναι αφιερωμένος στην πριγκίπισσα Κίνγκα, η οποία κατά την παράδοση έφερε τον πλούτο σε αλάτι στην Κρακοβία. Ο δεύτερος, ο λεγόμενος Holy cross chapel, ο οποίος αφήνει τον επισκέπτη με κομμένη την ανάσα. Τρεις μεγάλοι πολυέλαιοι φωτίζουν το ναό, ο οποίος χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα για διάφορες τελετές. Σε αυτόν δεσπόζουν η εικόνα της Παναγίας με το Χριστό, η μεταφορά του Χριστού από τον Ιωσήφ και την Παναγία σε ασφαλές μέρος, ο Μυστικός Δείπνος, όλα εξ' ολοκλήρου από αλάτι.
Γενικώς, ο επισκέψιμος χώρος του ορυχείου προσφέρει μία ακριβή αναπαράσταση της εργασία που έφεραν σε πέρας οι αλατωρύχοι καθώς και αναπαραστάσεις αυτών και των πρωτότυπων μηχανημάτων που χρησιμοποιούσαν. Η διαδρομή συνεχίζει με μία σειρά από άλλες αίθουσες, μερικά άλλα αγάλματα από αλάτι καθώς και ένα κατάστημα με αναμνηστικά, κυρίως λίθους αλατιού αλλά και κοσμήματα κατασκευασμένα από αυτό και ένα εστιατόριο. Η διαδρομή ολοκληρώνεται με τον ανελκυστήρα που φέρνει τον επισκέπτη στην επιφάνεια.
Η ξενάγησή μας στο ιστορικό ορυχείο της Βιελίτσκα ολοκληρώνεται και επιστρέφουμε στο λεωφορείο για να γυρίσουμε στην πόλη της Κρακοβίας. Η επόμενη προγραμματισμένη συνάντησή μας για σήμερα ως αποστολές ήταν το βράδυ επομένως είχα χρόνο να εξερευνήσω την πόλη μόνος μου. Για καλή μου τύχη η συννεφιά που κυριαρχούσε στον ουρανό μέχρι και το μεσημέρι είχε υποχωρήσει, επομένως η βόλτα μου στο κέντρο της πόλης ήταν ακόμα πιο ευχάριστη. Αφού πήρα ένα κουλούρι από έναν πλανόδιο-υπάρχουν άλλωστε πολλοί ομόλογοί του στην Κρακοβία οι οποίοι πωλούν από κουλούρια μέχρι τοπικά γλυκά. Έπειτα ρίχνω μία τελευταία ματιά στα αξιοθέατα της Market Square- την St.Mary's Church, το παλιό δημαρχείο αλλά και το Cloth Hole, από τα μικρά μαγαζιά του οποίου προμηθεύομαι και τα τελευταία αναμνηστικά. Όμως ο χρόνος περνούσε και έτσι έφτασε η ώρα και για το αποχαιρετιστήριο δείπνο που μας είχαν ετοιμάσει οι οικοδεσπότες κάτοικοι της Κρακοβίας.
Το δείπνο θα παραχωρούνταν σε ένα μικρό υπόγειο εστιατόριο λίγο έξω από το κέντρο της πόλης. Πρόκειται για ένα παραδοσιακό εστιατόριο διακοσμημένο με στοιχεία της πολιτιστικής κουλτούρας της Κρακοβίας αλλά και ολόκληρης της Πολωνίας. Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και τα πιάτα που σερβίρονται, με το πρώτο να μου προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση. Μία σούπα μέσα σε ένα πιάτο κατασκευασμένο από ψωμί. Η βραδιά συνεχίζεται με "μαθήματα" χορού από επαγγελματίες χορευτές οι οποίοι μας μαθαίνουν τα βασικά των παραδοσιακών πολωνικών χορών. Έτσι μέσα σε κλίμα ευδαιμονίας και αμοιβαίας ανταλλαγής πολιτισμικών στοιχείων μεταξύ των αποστολών των διαφόρων χωρών, το δείπνο φτάνει στο τέλος του. Όμως η βραδιά δεν είχε ακόμη τελειώσει.
.jpg)
Μαζί με το παιδί που με φιλοξενούσε και κάποιους φίλους του αποφασίζουμε να επισκεφτούμε μία από τις διάφορες παμπ που υπάρχουν διάσπαρτες στην πολωνική πόλη. Αυτή στην οποία εμείς θα πηγαίναμε βρισκόταν σε ένα υπόγειο, λίγα μέτρα από το εστιατόριο που βρισκόμασταν. Στις παμπ μπορεί κανείς να απολαύσει ζωντανή τζαζ μουσική συνοδευόμενη από μία τεράστια ποικιλία αλκοολούχων (κυρίως) ή μη ποτών. Στη συγκεκριμένη παμπ ένα συγκρότημα παίζει τζαζ μουσική ενώ τόσο το προσωπικό όσο και το κλίμα και ο φωτισμός γενικότερα του μαγαζιού προσδίδουν μία ζεστασιά και μία οικειότητα ακόμα και σε έναν ξένον επισκέπτη. Ωστόσο έπρεπε να φύγουμε δυστυχώς και από εκεί καθώς έπρεπε να ξυπνήσω νωρίς ώστε να προλάβω το αεροπλάνο της επιστροφής.
Έτσι, μία ακόμα ημέρα έφτασε στο τέλος της. Μία ημέρα πλούσια σε εμπειρίες οι οποίες είναι σίγουρο πως θα μου αφήσουν ανεξίτηλες αναμνήσεις. Είναι αναμφισβήτητο άλλωστε πως και κατά τις πέντε μέρες παραμονής μου στην πόλη είχα την ευκαιρία να γνωρίσω έναν άλλο πολιτισμό, με διαφορετική νοοτροπία, να δω νέα πράγματα και να διευρύνω τους πνευματικούς μου ορίζοντες. Το ταξίδι μου όμως δεν είχε τελειώσει ακόμα. Είχα ακόμη μία μέρα, έστω και ούτε καν μίση, ήταν ωστόσο αρκετή ώστε να μπορέσω να συλλογιστώ όσα πέρασα τις πέντε αυτές μέρες στην Κρακοβία.
Αποτελεί ,δίχως υπερβολή, μία από τις πιο ευχάριστες στιγμές στη ζωή ενός ανθρώπου, σε όποια ηλικία και αν αυτός βρίσκεται, η ανάμνηση ευχάριστων στιγμών από τη ζωή του. Στη δική μου περίπτωση τέρπομαι ιδιαίτερα αναπολώντας στιγμές από το ταξίδι μου στην Κρακοβία. Το ταξίδι αυτό έρχεται στο τέλος όπως κάθε τι που δε θέλουμε να τελειώσει. Αναπάντεχα.
Ήταν Παρασκευή όταν έχοντας ετοιμάσει τα πράγματα μου και αφού ντύθηκα ξεκίνησα με το παιδί που με φιλοξενούσε για το αεροδρόμιο. Στον δρόμο διακρίνονται ελάχιστα. Κάποια φωτισμένα κτήρια, κάποια οχήματα και φυσικά οι φωτεινοί στύλοι στο δρόμο. Κάποιες τελευταίες εικόνες και αναμνήσεις. Μετά από μία διαδρομή μικρότερη της μισής ώρας φτάνουμε στο αεροδρόμειο. Ένα συνηθισμένο αεροδρόμειο στα προάστια της πόλης. Αφού αποχαιρετώ το παιδί που με φιλοξενούσεδ ίνοντας υπόσχεση να ξανασυναντηθούμε στο μέλλον συναντώ τα υπόλοιπα μέρη της ελληνικής αποστολής. Όλοι ξεχυλίζουμε από εμπειρίες. Όλοι έχουμε κάτι να μοιραστούμε. Απολαμβάνουμε ένα ζεστό τσάι σε μία από τις καφετέριες του αεροδρομείου και αφού περνάμε από τον έλεγχο επισκευών όπου είναι ιδιαίτερα έντονη η παρουσία ενστόλων επιβιβαζόμαστε στο αεροπλάνο, ενώ έχει ήδη αρχίσει να ξημερώνει.
Με την άφιξή μας στο Μόναχο έχει ξημερώσει πλήρως. Στον περιορισμένο χρόνο που διαθέτουμε μας δίνεται για τελευταία (προς το παρόν) φορά να θαυμάσουμε το εκπληκτικό αεροδρόμειο του Μονάχου. Είναι σίγουρα και αυτό μία ξεχωριστή ανάμνηση, κοντά σε όλα όσα αποκόμισα από αυτό το ταξίδι. Ο χρόνος μας όμως στο Μόναχο φτάνει στο τέλος του. Μόνο και μόνο από την ολιγόωρη παραμονή μου στο αεροδρόμειο της πόλης μου δημιουργήθηκε βαθύτατη επιθυμία να την επισκεφτώ μία στιγμή στο μέλλον. Επιβιβαζόμαστε στο αεροπλάνο. Σε αυτό υπάρχουν άνθρωποι από διάφορες χώρες, κυρίαρχο όμως στοιχείο είναι το ελληνικό.
Πάνω από τη χιονισμένη οροσειρά των Άλπεων μου δίνεται η ευκαιρία για μία μικρή επισκόπηση των εμπειριών που απέκτησα στην Πολωνία. Μία Πολωνία, με πλούσια ιστορία, με έντονο το παραμυθικό και το ιπποτικό πνεύμα του Μεσαίωνα. Μία Πολωνία με μία ιδιότυπη αρχιτεκτονική τόσο παραδοσιακή όσο και σύγχρονη. Με κάστρα, με πύργους, με πύλες, με αγάλματα και με καλντερίμια καθένα από τα οποία οδηγούν σε μία κανούρια "περιπέτεια", σε μία καινούρια ανακάλυψη. Ταυτόχρονα όμως και με υπερσύγχρονα μουσεία και πολυκατοικίες, με ένα εξελιγμένο σύστημα μεταφορών και με ξενοδοχία που καλύπτουν τις ανάγκες όλων των ταξιδιωτών. Μία Πολωνία με τις υπόγειες pub όπου στην ουσία "λατρεύεται" και φτάνει στο απόγειό της η jazz μουσική. Μία Πολωνία με πλούσια κουζίνα, με τις δικές της ιδιαιρότητες. Μία Πολωνία με το δικό πολιτισμό, με τη δική της "ταυτότητα" στην Ευρώπη. Μία Πολωνία των αλατορυχείων με τους κρυμμένους τους θυσαυρούς.
Πέρα από όλες αυτές τις εμπειρίες το ταξίδι μου στην Πολωνία μου πρόσφερε και κάτι παραπάνω. Μου έδωσε τη δυνατότητα να καταλάβω πόσο διαφορετικοί και πόσο όμοιοι είναι οι λαοί μεταξύ τους. Είναι μάλιστα αυτές οι λεπτές διαφορές που καθορίζουν την ταυτότητα κάθε λαού και που επισημαίνουν περισσότερο από ποτέ την ανάγκη πολιτισμικής ανταλλαγής ώστε να διευρύνουμε όλοι τους πνευματικούς μας ορίζοντες. Επισημαίνουν την ανάγκη να ξεπεράσουμε όλες μας τις προκαταλήψεις και να επιδοθούμε στην γνωριμία με άλλους λαούς, καθένας από τους οποίους έχει κάτι διαφορετικό να μας προσφέρει.
Με αυτές τις σκέψεις αφήνω πίσω μου την Πολωνία και επιστρέφω στην Αθήνα. Μέσα μου η ελπίδα να γυρίσω κάποτε στην Πολωνία αλλά και η επιθυμία να γνωρίσω όσους περισσότερους πολιτισμούς μπορώ. Άλλωστε ίσως αυτός να είναι και ο πραγματικός πλούτος του ανθρώπου, δηλαδή οι εμπειρίες που διαθέτει και όχι ο υλικός που είναι ευμετάβλητος και προσωρινός.
Ημέρα 1η
Από την πρώτη στιγμή που έμαθα ότι θα μου δίνονταν η ευκαιρία να ταξιδέψω στην Πολωνία δεν αμφέβαλλα λεπτό για το ότι θα αποκτούσα εξαιρετικές εμπειρίες που θα μου έμεναν αξέχαστες. Και τελικά δικαιώθηκα. Όχι μόνο πέρασα πάρα πολύ ωραία αλλά και επισκέφτηκα αξιοθέατα και μέρη που δεν είχα ξαναδεί και με ενθουσίασαν. Γνώρισα καινούργιους, πολύ φιλικούς και ζεστούς ανθρώπους ενώ ταυτόχρονα γνώρισα έναν πολύ πλούσιο πολιτισμό με δική του γλώσσα, ήθη, έθιμα, ιστορία, χορούς κ.α. Αλλά ας τα πάρουμε όλα από την αρχή.
Πρώτη στάση πριν φτάσω και στον τελικό μου προορισμό, την Κρακοβία, ήταν το αεροδρόμιο του Μονάχου. Αν και στην αρχή στενοχωριομούν που δε θα μπορούσα, ελλείψει χρόνου, να περπατήσω στη γερμανική πόλη, τελικά μόνο και μόνο το αεροδρόμιο με εντυπωσίασε. Αφού προσγειωθήκαμε, φτάσαμε στον κύριο χώρο του αεροδρομίου στον οποίον υπήρχαν πολλά καταστήματα μεταξύ των οποίων και η μπουτίκ της Μπάγερν Μονάχου καθώς και άλλα μαγαζιά τεχνολογίας όπως επίσης και εστιατόρια και καφετέριες, ενώ υπήρχαν και δύο αυτοκίνητα της Audi που εκτείθονταν στο χώρο. Γενικότερα ήταν πολυτελές και οι τιμές σε φυσιολογικά επίπεδα, ενώ την ίδια στιγμή όλοι οι πωλητές στα μαγαζιά ήταν πολύ πρόθυμοι να σε εξυπηρετήσουν.
 |
| "υπήρχαν και αυτοκίνητα της Audi που εκτείθονταν στο χώρο" |
 |
| Μία μικρή Allianz Arena στο αεροδρόμιο του Μονάχου |
Μετά την παραμονή μου για περίπου δύο ώρες στο αεροδρόμιο του Μονάχου, επιβιβάστηκα στο αεροπλάνο που θα με πήγαινε μέχρι την Κρακοβία. Η πτήση διήρκεσε πολύ λιγότερη ώρα σε σχέση με αυτή μέχρι το Μόναχο και μετά από μισή με μία ώρα είχα φτάσει στην Κρακοβία. Επιτέλους είχα φτάσει στον προορισμό μου.
Στο δρόμο μέχρι το σπίτι της οικογένειας που θα με φιλοξενούσε παρατηρώ την πόλη, προσπαθώντας να συγκρατήσω όσα περισσότερα μπορούσα. Γενικά η Κρακοβία είναι μία πολύ ωραία πόλη με αρκετά μαγαζιά, ενώ αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι οι πινακίδες έξω από τα μαγαζιά που γράφουν με μεγάλα και ευδιάκριτα γράμματα τη λέξη αλκοόλ, τέτοια μαγαζιά υπήρχαν διάσπαρτα στην πόλη. Οι δρόμοι από το αεροδρόμιο μέχρι το σπίτι είναι μεγάλοι, καθαροί και χωρίς λακούβες, ενώ δίπλα και λίγο πιο ψηλά από τον κανονικό δρόμο υπάρχει διαχωρισμένος ένας ποδηλατοδρόμος. Μπορεί λοιπόν κανείς να απολαύσει μία βόλτα με ποδήλατο κάτω από τα δέντρα που έκαναν την εμφάνιση τους δίπλα στο δρόμο.
Φτάνουμε στο σπίτι. Η ώρα είναι δύο το μεσημέρι , ωστόσο μου θυμίζει απόγευμα στην Αθήνα. Εντελώς τυχαία εκείνη την ώρα στην Κρακοβία είχε ένα ποδοσφαιρικό ντέρμπι καθώς οι δύο τοπικές ομάδες ήταν αντιμέτωπες. Παρ' όλα αυτά δεν πήγαμε να το δούμε καθώς όπως μου είπε το παιδί που με φιλοξενούσε, κάτι τέτοιο θα ήταν επικίνδυνο, λόγω του ότι υπάρχουν διάφοροι τύποι με μαχαίρια και γενικά επειδή υποψιάζεται ότι θα γίνουν φασαρίες. Αν και όπως κατάλαβα τα μέτρα ασφάλειας στα γήπεδα είναι πιο αυστηρά. Απόδειξη αποτελεί το γεγονός ότι για να μπει κανείς στο γήπεδο της ομάδας του χρειάζεται πέρα από εισιτήριο και μία ειδική κάρτα με τα στοιχεία του και μία φωτογραφία του. Αφού λοιπόν έφαγα την πίτσα που είχαμε για μεσημεριανό και είδαμε τον αγώνα, αποφασίσαμε να πάμε μία βόλτα στην πόλη, ώστε να αγοράσω σουβενίρ. Δε θα αναφερθώ όμως περαιτέρω για τη βόλτα μας στην πόλη καθώς σε αυτό θα κάνω ειδική αναφορά στη συνέχεια. Αυτό που θέλω να τονίσω είναι η μεγάλη εντύπωση που μου έκανε η οργάνωση των μέσων μεταφοράς.
Ειδικότερα όσον αφορά τα μέσα μαζικής μεταφοράς, τότε στην Κρακοβία υπάρχουν τραμ και λεωφορεία τα οποία βρίσκονται δίπλα στο δρόμο και είναι πάρα πολύ καλά οργανωμένα. Όσοι επιθυμούν να τα χρησιμοποιήσουν μπορούν να βγάλουν εισιτήριο σε ένα από τα μηχανήματα που υπάρχουν στις στάσεις ή ακόμα και μέσα στα ίδια τα τραμ, κάτι το οποίο μου προξένησε μεγάλη εντύπωση. Τα τραμ είναι πολύ καθαρά, ασφαλή ( στο χώρο υπάρχουν κάμερες) και ευρύχωρα. Τέλος όπως με πληροφόρησε η οικογένεια, δεν γίνονται απεργίες των εργαζομένων σε αυτά. Στη μεταφορά με ποδήλατα όπως προανέφερα υπάρχουν ποδηλατοδρόμοι δίπλα στους αμαξωτούς δρόμους, ωστόσο αυτό που παρατήρησα εκείνο το απόγευμα και μου έκανε μεγάλη εντύπωση είναι η ύπαρξη πεζοδρομίων χωρισμένων στα δύο. Το πρώτο μισό για τους πεζούς και το δεύτερο για τα ποδήλατα.
Επίσης το μεγαλύτερο μέρος του κέντρου της Κρακοβίας έχει πεζοδρομηθεί, κάτι το οποίο σέβονται οι οδηγοί. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ότι το ίδιο βράδυ, όταν η μητέρα του παιδιού ήρθε να μας παραλάβει για να μας πάει πίσω στο σπίτι, πάρκαρε το αυτοκίνητο ένα χιλιόμετρο μακρυά, σε ένα πάρκινγκ, χωρίς να παραβιάσει τον πεζόδρομο και ούτε καν να παρκάρει σε ένα τέτοιο σημείο που θα εμπόδιζε την κίνηση των αυτοκινήτων. Τέλος, ένα ακόμη γεγονός που αποδεικνύει τη σωστή οδηγική συμπεριφορά των κατοίκων είναι ότι σε κάθε διάβαση περίμεναν ώστε να περάσουν οι πεζοί και μετά πέρναγαν οι ίδιοι. Κάπως έτσι ολοκληρώθηκε η πρώτη μου μέρα στην Κρακοβία, η περιγραφή της δεύτερης μέρας θα δημοσιευτεί σύντομα.
Ημέρα 2η
Μετά την άφιξη μου στην Κρακοβία και τη μικρή περιήγησή μου σε αυτή παρήλθε η πρώτη μου μέρα στην Κρακοβία. Τη δεύτερη μέρα αφού παρακολούθησα κάποια μαθήματα στο σχολείο του παιδιού που με φιλοξενούσε, περιηγήθηκα στην πόλη παίρνοντας μία πρώτη γεύση για το τι έμελε να ακολουθήσει τη τέταρτη ημέρα.
Τη δεύτερη ημέρα ξυπνήσαμε νωρίς ώστε να είμαστε στο σχολείο στη σωστή ώρα. Το σχολείο απήχε περίπου μισή ώρα με τα πόδια από το σπίτι. Έτσι λοιπόν εκείνη τη μέρα αποφασίσαμε να πάμε με τα πόδια ώστε να μπορέσω κι εγώ να δω την πόλη. Ωστόσο δεν θα αναφερθώ ούτε και τώρα εκτενώς στο κέντρο της πόλης, κάτι το οποίο όμως θα κάνω στο άρθρο της τέταρτης μέρας, κατά την οποία περιηγηθήκαμε με ξεναγό στην πόλη. Φτάνουμε στο σχολείο το οποίο προς έκπληξη μου δε θυμίζει σε τίποτα τα ελληνικά σχολεία με τα μεγάλα προαύλεια. Εν αντιθέσει το συγκεκριμένο ιδιωτικό σχολείο ήταν ένα τριώροφο κτίριο σε μορφή πολυκατοικίας. Σε κάθε όροφο υπήρχε μία μεγάλη πόρτα, πίσω από την οποία βρίσκονταν τέσσερις με πέντε τάξεις. Το μάθημα που παρακολούθησα εκείνη την ημέρα ήταν αυτό της Λογοτεχνίας και των αγγλικών. Στο πρώτο δυστυχώς δεν μπορούσα να καταλάβω τίποτα διότι πραγματοποιείται στα πολωνικά, σε αντίθεη με όλα τα υπόλοιπα μαθήματα, τα οποία γίνονταν στα αγγλικά.
Το μάθημα των αγγλικών θυμίζει μάθημα σε φροντιστήριο. Από ό, τι κατάλαβα, τα παιδιά δεν χρειάζεται να πηγαίνουν φροντιστήριο για τα αγγλικά, παρά μόνο να παρακολουθούν τα μαθήματα στο σχολείο. Τα μαθήματα διεξάγονται σε ήρεμο τόνο, με ολιγομελή τμήματα και από νέους καθηγητές, ενώ την ίδια στιγμή ο σχολικός εξοπλισμός είναι αρκετά πλούσιος. Την επόμενη και την μεθεπόμενη ημέρα παρακολούθησα μαθηματικά και γεωγραφία. Όσον αφορά το πρώτο τα περισσότερα πράγματα που αναφέρθηκαν τα γνώριζα ήδη, οπότε δεν πρόθεσα κάτι στις γνώσεις μου. Αντίθετα το δεύτερο μου προξένησε μεγάλη εντύπωση καθώς σε μία διδακτική ώρα απέκτησα πάρα πολλές και χρήσιμες γνώσεις. Το προαναφερθέν μάθημα έγινε σε μία βιβλιοθήκη, πιθανόν την κεντρική του σχολείου, η περιεκτικότητα της οποίας σε βιβλία με εντυπωσίασε πάρα πολύ.
 |
| Ο ποταμός Βιστούλας |
 |
| Το Wawel Castle |
 |
| Το πάρκο της πόλης |
 |
| Ο Wawel Dragon |
Όπως όλα τα κάστρα, όμως, έτσι και αυτό έχει ένα μύθο να το συνοδεύει. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ο μύθος αναφέρεται σε έναν δράκο, τον λεγόμενο δράκο του Wawel, ο οποίος στα παλιά χρόνια έτρωγε τα πρόβατα των κατοίκων της περιοχής όπως επίσης και τις παρθένες γυναίκες. Αυτό όμως προκάλεσε την οργή των κατοίκων, με αποτέλεσμα ο βασιλιάς να αποφασίσει να βρει κάποιον για να σκοτώσει τον δράκο, με αντάλλαγμα για όποιον έφερνε σε πέρας τη δύσκολη αυτή αποστολή, ένα πολύ καλό δώρο. Ωστόσο, όλες οι προσπάθειες των ιπποτών ήταν αποτυχημένες. Τότε, η λύση δόθηκε από έναν τσαγκάρη, τον Dratewka, ο οποίος εφάρμοσε ένα πολύ έξυπνο σχέδιο. Συγκεκριμένα, χρησιμοποιώντας το δέρμα από ένα αρνί, έφτιαξε το ομοίωμα ενός τέτοιου ζώου γεμίζοντάς το ταυτόχρονα με θειάφι. Όταν ο δράκος έφαγε το αρνί αυτό δίψασε πάρα πολύ, με αποτέλεσμα να πιει το μισό Βιστούλα και τελικά να σκάσει από το πολύ νερό. Ο μύθος αυτός κάθε άλλο παρά ξεχασμένος είναι από τους κατοίκους της Κρακοβίας. Απόδειξη αποτελεί το μεγάλο άγαλμα του δράκου έξω από το Wawel Castle, το οποίο κάθε τρία λεπτά βγάζει φωτιά από το στόμα του δράκου, όπως επίσης και οι διάφορες μικρές μινιατούρες και οι λούτρινες κούκλες δράκων που πωλούνται τόσο έξω από το κάστρο όσο και στο κέντρο της πόλης.
 |
| Η είσοδος στην παλιά πόλη |
 |
| Η πόλη |
 |
| Ο Βιστούλας ποταμός, ενώ κύκνοι πλέουν στα νερά του |
 |
| Ένα από τα αγάλματα που βρίσκονταν στο πάρκο |
 |
| Το πάρκο της πόλης |
Μετά τη δεύτερη ημέρα μου στην Κρακοβία και τη μικρή περιήγησή μου στην πόλη, ήρθε η τρίτη ημέρα κατά την οποία τα σχολεία από όλες τις χώρες παρουσίασαν τις εργασίες τους και επισκέφτηκα και το μεγάλο εμπορικό κέντρο της πόλης.
Ο καιρός εκείνο το πρωί ήταν άσχημος καθώς είχε συννεφιά ενώ επίσης έκανε όπως κάθε μέρα κρύο και είχε αρκετή ομίχλη, ωστόσο προς το τέλος της μέρας βελτιώθηκε κάπως, καθώς βγήκε ήλιος. Φτάνουμε στο σχολείο νωρίς και μετά από λίγο το μάθημα ξεκινάει. Για τη διεξαγωγή των μαθημάτων σε αυτό το σχολείο έχω αναφερθεί και σε προηγούμενα άρθρα μου αλλά αξίζει να τονίσω κάποια επιπλέον. Καταρχάς το μάθημα γίνεται στα αγγλικά. Κατόπιν, κάτι που μου προξένησε μεγάλη εντύπωση ότι στην τάξη χρησιμοποιούνται πάρα πολύ τα κομπιουτεράκια.
Μετά το τέλος του μαθήματος ξεκινάμε για τον κινηματογράφο, στον οποίον φτάνουμε μετά από περπάτημα πέντε λεπτών στην πόλη διασχίζοντας και μια από τις πολλές πλατείες της πόλης. Το κτήριο στο οποίο στεγάζεται ο κινηματογράφος εξωτερικά δε θυμίζει τόσο πολύ κινηματογράφο παρά καφετέρια. Ωστόσο το εσωτερικό φέρνει στο νου του επισκέπτη εικόνες από κλασικούς παλιούς κινηματογράφους. Κι αυτό είναι εμφανές τόσο από τους εντυπωσιακούς πολυελαίους που τον φωτίζουν, στολίζοντας τον ταυτόχρονα όσο και από τη νεοκλασική αρχιτεκτονική του. Σύμφωνα με το πρόγραμμα αφού προβάλλονταν μια παρουσίαση και κάποια βίντεο αναφορικά με το πρόγραμμα, θα παρακολουθούσαμε μία ταινία σχετικά με την εξόρυξη πετρελαίου και φυσικού αερίου και τις επιπτώσεις της στους πληθυσμούς γύρω από τον τόπο της εξόρυξης. Αξιοσημείωτο είναι ότι πριν την ταινία προβλήθηκε και ένα τρέιλερ της ελληνικής ταινίας "Κυνόδοντας".
Ακολούθως και αφού παρακολουθήσαμε την ταινία, πήραμε το δρόμο του γυρισμού για το σχολείο όπου και παρουσιάσαμε τις εργασίες μας και πραγματοποιήσαμε διάφορες δραστηριότητες σχετικές με το πρόγραμμα, οι οποίες αξιολογούσαν την ικανότητά μας να φτιάχνουμε διάφορες απλές κατασκευές χρησιμοποιώντας υλικά που συναντάμε στην καθημερινότητά μας, όπως χαρτιά, λαστιχάκια, καλαμάκια κ.α.
Μετά από αυτά σειρά είχε να γευματίσουμε στο εστιατόριο του σχολείου, το οποίο βρίσκονταν λίγα μέτρα πιο κάτω. Αν και στα φαγητά και στην κουζίνα της Κρακοβίας θα αναφερθώ αναλυτικότερα σε επόμενο άρθρο, ιδιαίτερη αναφορά αξίζει στο εστιατόριο και στον τρόπο οργάνωσής του. Συγκεκριμένα, το εστιατόριο βρίσκονταν στο δεύτερο όροφο ενός μεγάλου παλιού αλλά και ιδιαίτερα όμορφου εξωτερικά και στις σκάλες που χρησιμοποιεί κανείς για να φτάσει στο χώρο του εστιατορίου. Ωστόσο, το εσωτερικό του εστιατορίου δε θύμιζε παρά λίγο ,και μόνο στα παράθυρα που έβλεπαν προς τα υπόλοιπα νεοκλασικά κτίρια της πόλης, το εξωτερικό αλλά θύμιζε σε μεγάλο βαθμό ένα σύγχρονο εστιατόριο με μοντέρνα τραπέζια και φωτιστικά όσο και ένα πολύ εξυπηρετικό προσωπικό.
Κατόπιν, χωριστήκαμε ο καθένας με το παιδί που τον φιλοξενούσε. Εγώ και το παιδί που με φιλοξενούσε αποφασίσαμε να επισκεφτούμε ένα από τα δύο εμπορικά κέντρα της Κρακοβίας, ένα υπερσύγχρονο και ιδιαίτερα εντυπωσιακό τόσο εξωτερικά όσο και εσωτερικά κτίριο. Αφού περάσουμε κάτω από μια γέφυρα όπου υπήρχαν διάφορα μικρά μαγαζάκια καθώς και πλανόδιοι πωλητές φτάνουμε στην είσοδο του εμπορικού Galleria Krakowska, ένα τεράστιο, επιβλητικό κτίριο με γυάλινη επένδυση εξωτερικά. Το εσωτερικό ήταν εξίσου όμορφο με μία μεγάλη ποικιλία μαγαζιών για να ψωνίσει κανείς. Ιδιαίτερη εντύπωση μου προξένησε ένα μαγαζί το οποίο ποθλούσε προϊόντα από όλα τα μέρη του κόσμου. Όταν πλέον προμηθευτήκαμε ο καθένας ό,τι ήθελε ξεκινήσαμε για το σπίτι χρησιμοποιώντας το τραμ, σταθμός του οποίου βρίσκονταν δίπλα από το εμπορικό διευκολύνοντας έτσι τη συγκοινωνία από και προς αυτό. Το επόμενο μέρος του αφιερώματος θα δημοσιευτεί την άλλη Παρασκευή.
Ημέρα 4η
Μετά την τρίτη ημέρα, κατά την οποία παρουσιάσαμε τις εργασίες μας και επισκέφτηκα το εμπορικό κέντρο της πόλης, ήρθε η τέταρτη ημέρα κατά την οποία οι αποστολές από όλες τις χώρες επισκέφτηκαμε με ξεναγό την πόλη, την Market Square, την St. Mary's Church, το εσωτερικό του Wawel Castle και το μουσείο του Σίντλερ.
Ξυπνάμε το πρωί και αφού φτάσουμε στο σχολείο και παρακολουθήσουμε το μάθημα της Γεωγραφίας, ξεκινάμε για την είσοδο της παλιάς πόλης, από όπου και θα ξεκινήσει η περιήγηγησή μας. Ο ξεναγός ήταν εξυπηρετικός και ευγενικός, με πολύ καλή γνώση και προφορά αγγλικών. Περνώντας την είσοδο και περπατώντας έναν μακρύ πλακόστρωτο δρόμο φτάνει κανείς στην St. Mary's Church και στην Main Market.
Η Market Square πρόκειται για μία τεράστια πλατεία συνολικού μήκους 40.000 τετραγωνικών μέτρων, αποτελώντας έτσι τη μεγαλύτερη μεσαιωνική πλατεία της Ευρώπης. Η πλατεία κόβεται στα δύο από το Cloth Hall, το οποίο αποτελούσε στο παρελθόν κέντρο διεθνούς εμπορίου, ενώ κατά τον 15ο αιώνα μπορούσε κανείς να βρει πράγματα που είχαν εισαχθεί από την Ανατολή, όπως μπαχαρικά, δέρματα κ.α.. Πλέον στο εσωτερικό του λειτουργούν μικρά μαγαζάκια στα οποία πωλούνται κυρίως σουβενίρ και τουριστικά είδη, ενώ στον επάνω όροφο λειτουργεί το Sukiennice Museum. Στη Market Square βρίσκονται διάφοροι πάγκοι μικροπωλητών που πωλούν τοπικά γλυκά, όπως επίσης και κάποια άλλα που πωλούν σουβενίρ, ενώ υπήρχε και ένα τεράστιο μεταλλικό κεφάλι, ό,τι άφησε δηλαδή ένας καλλιτέχνης ο οποίος επισκέφτηκε την Κρακοβία και παρουσίασε κι άλλα τέτοι ανθρώπινα μέλη σε μεγέθυνση. Περιμετρικά της Main Market Square βρίσκει κανείς διάφορα μαγαζιά όπως καφετέριες, εστιατόρια κ.α.
Επιπλέον στη Main Market Square βρίσκεται και ένας πύργος ύψους 70 μέτρων και 55 εκατοστών που χρησίμευε στο παρελθόν ως δημαρχείο. Μάλιστα είναι το μόνο μέρος του παλαιού δημαρχείου που διατηρείται καθώς τα υπόλοιπο μέρος του δημαρχείου κατεδαφίστηκε το 1820 με σκοπό να ανοίξει περισσότερο η Main Market Square. Μάλιστα η πλατεία αυτή στο παρελθόν βρίσκονταν σε χαμηλότερο εδαφικό επίπεδο, κάτι το οποίο αποδεικνύει και η είσοδος στην st. Mary's Church, η οποία βρίσκετε σε χαμηλότερο επίπεδο σε σχέση με την υπόλοιπη πλατεία.
Κατόπιν ξεκινάμε για το Wawel Castle. Στο δρόμο μας περνάμε από το σπίτι ενός προηγούμενου πάπα, του Πάπα Ιωάννη Παύλου του Β', ο οποίος ήταν αρχιεπίσκοπος της Κρακοβίας. Απ' έξω από το σπίτι δεσπόζει μία μεγάλη φωτογραφία του. Μετά από έναν μεγάλο πεζόδρομο φτάνουμε στο κάστρο, το οποίο βρίσκεται πάνω στο λόφο Wawel. Ανεβαίνοντας μία μεγάλη ανηφόρα με θέα προς την πόλη φτάνουμε στην κεντρική πύλη του κάστρου. Αφού περάσουμε την πύλη μεταφερόμαστε μερικούς αιώνες πίσω, σε ένα κλίμα βγαλμένο από μεσαιωνικό παραμύθι. Συγκεκριμένα πρόκειται για έναν μεγάλο ανοιχτό χώρο με πολλές πράσινες εκτάσεις και με θέα τόσο ως προς την πόλη της Κρακοβίας όσο και προς τον Βιστούλα ποταμό. Αριστερά βρίσκεται ο Καθεδρικός Ναός της Κρακοβίας, τον οποίον και θα επισκεφτούμε.
Στη συνέχεια παραμένοντας στον ίδιο χώρο ανεβαίνουμε με τη σκάλα του ναού προς τα επάνω όπου υπάρχει μία τεράστια καμπάνα βάρους 11 τόνων η οποία χτυπάει μόνο σε συγκεκριμένες περιπτώσεις. Η καμπάνα αυτή μάλλον βρίσκεται στην κορυφή του ναού από όπου και υπάρχει μία εξαιρετική θέα προς την πόλη της Κρακοβίας. Έπειτα, ακολουθώντας εντελώς διαφορετική διαδρομή, πηγαίνουμε στις κρύπτες που βρίσκονται κάτω από τον ναό και στις οποίες βρίσκονται οι τάφοι διαφόρων βασιλιάδων, εθνικών ηρώων, στρατηγών κ.α. Μετά από μία περιήγησή μας στις κρύπτες βγαίνουμε στο προαύλιο του κάστρου.
Το προαύλιο θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι μπορεί να συγκριθεί σε ομορφιά και σε πολυτέλεια με το εσωτερικό του Καθεδρικού Ναού. Και δεν λαθεύει. Μόλις περάσει κανείς την πύλη βρίσκεται σε έναν μεγάλο ανοιχτό τετράγωνο πλακόστρωτο χώρο, περιτριγυρισμένο από μεγάλα κτίρια τα οποία χρησίμευαν για τη διοίκηση κ.τ.λ. Τα κτίρια αυτά έχουν κάποια κοινά χαρακτηριστικά, μεταξύ των οποίων τα πιο εντυπωσιακά είναι οι κίονες στους οποίους στηρίζεται ο κάθε όροφος με τον από κάτω καθώς και οι εξαιρετικές τοιχογραφίες που κοσμούσαν τον τρίτο όροφο των περισσότερων κτιρίων.
Ακολούθως φεύγουμε από το κάστρο και παίρνουμε τον δρόμο της επιστροφής, ο οποίος είναι ιδιαίτερα ωραίος καθώς για να φύγουμε περάσαμε πάνω και δίπλα από τον ποταμό Βιστούλα, επομένως είχαμε μία εξαιρετική θέα προς τον ποταμό και την υπόλοιπη πόλη αλλά και πάνω από το άγαλμα φύλακα - στοιχειό της πόλης, τον δράκο του Βαβέλ. Η διαδρομή μέχρι το κέντρο της πόλης αν και μεγάλη δεν φαίνεται καθόλου κουραστική στον επισκέπτη καθώς υπάρχουν συνέχεια πράγματα που μπορεί να παρατηρεί. Δύο πράγματα που μου προξένησαν εντύπωση εκείνη την ημέρα ήταν τα χωριστά πεζοδρόμια, τα μισά για τους πεζούς και τα άλλα μισά για τους ποδηλάτες και το άλλο ήταν η μεγάλη ποικιλία μαγαζιών που πωλούσαν κεμπάπ, ανάμεσά τους και ένα με το όνομα Acropolis, το οποίο από ότι θυμάμαι πωλούσε και γύρο.
Ήρθε η ώρα για να μας παραλάβουν τα παιδιά των οικογενειών που μας φιλοξενούσαν. Εγώ μαζί με το παιδί που με φιλοξενούσε αποφασίσαμε να πάμε στο μουσείο του Σίντλερ. Η διαδρομή από τη Market Square μέχρι το μουσείο διαρκεί περίπου δεκαπέντε λεπτά με τα πόδια και είναι και σε αυτή μπορεί να θαυμάσει κανείς διάφορα πράγματα στο δρόμο, με σημείο αναφοράς να θεωρώ πως είναι η μικρή γέφυρα που περνάει πάνω από τον Βιστούλα και στη συνέχεια ο δρόμος δίπλα από τον ποταμό. Εκεί η φύση βρίσκεται σε τέλεια αρμονία καθώς το πράσινο από το χορτάρι που βρίσκεται στο πλάι του ποταμού μαζί με τα δέντρα που είναι φυτεμένα εδώ και εκεί συναντούν τα νερά του ποταμού και τους γλάρους που πετούν από πάνω του.
Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου οι Ναζί εκτόπισαν πολλούς Εβραίους από την Κρακοβία όπου και είχαν τη δική τους κοινότητα και στη συνέχεια σκότωσαν τους περισσότερους από αυτούς. Ο Σίντλερ είχε ένα εργοστάσιο στην πόλη και κατά τον εκτοπισμό των Εβραίων αυτός προσέλαβε πολλούς από αυτούς ως υπαλλήλους στο εργοστάσιό του τόσο στην Κρακοβία όσο και έπειτα στην Τσεχοσλοβακία όπου μεταφέρθηκε το εργοστάσιό του αφού αυτό στην Κρακοβία αποφασίστηκε να κλείσει γράφοντας την περίφημη "λίστα του Σίντλερ'' με τα ονόματα των εργατών που θα χρειαζόταν στο εργοστάσιό του. Το μουσείο στεγάζεται στο πρώην αυτό εργοστάσιο στην Κρακοβία.
Το μουσείο του Σίντλερ είναι ένα αρκετά μεγάλο και σύγχρονο μουσείο. Η περιήγησή μας σε αυτό ξεκινάει από μία μεγάλη αίθουσα στην οποία υπάρχει ένα μεγάλο κυκλικό τραπέζι και σε αυτό τοποθετημένα περιμετρικά ενός μεγάλου κυλίνδρου που ένωνε το τραπέζι με την οροφή, διάφορα κυάλια κοιτώντας κανείς μέσα από τα οποία έβλεπε φωτογραφίες από την παλιά Κρακοβία. Όλο το μουσείο αποτελεί μία πολύ ρεαλιστική αναδρομή στα χρόνια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και στις τραγικές συνέπειες του τελευταίου για τους κατοίκους της Πολωνίας και όχι μόνο. Ιδιαίτερη εντύπωση προκαλεί στον επισκέπτη η αίθουσα που παρουσιάζει με χρονολογική σειρά τα γεγονότα πριν και κατά τη διάρκεια του πολέμου, παρουσιαζόμενα μαζί με φωτογραφίες από την εισβολή των Γερμανών στην Κρακοβία. Εξίσου εντυπωσιακό είναι το πώς παρουσιάζεται ο τρόπος ζωής των Εβραίων μέσα στο Γκέτο που τους είχαν οδηγήσει οι Ναζί. Συγκεκριμένα αναπαρίστανται ακριβώς τα σπίτια και τα δωμάτια στα οποία διέμεναν κατά τη διάρκεια της παραμονής τους εκεί. Στον ίδιο χώρο εκτίθενται επίσης στολές και όπλα από τον πόλεμο καθώς και έναν μικρό τανκ.
Προς το τέλος του μουσείου γίνεται και μία αναφορά στη Σοβιετική Ένωση και την αντιπαλότητά της με την ναζιστική Γερμανία ενώ από τις σοβιετικές γελοιογραφίες ο επισκέπτης καταλαβαίνει πλέον την αντιστροφή του κλίματος και την πτώση του Γ' Ράιχ. Πιστεύω ότι το μουσείο αυτό μου πρόσφερε ένα από τα καλύτερα, αν όχι το καλύτερο μάθημα ιστορίας αναφορικά με τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο καθώς προσφέρει πάρα πολλές ιστορικές πληροφορίες στον επισκέπτη χωρίς, ωστόσο, να τον κουράζει αφού αυτές συνδυάζονται με μία ρεαλιστική αναπαράστασή τους.
Ημέρα 5η
Μετά την τέταρτη ημέρα κατά την οποία επισκεφτήκαμε την πόλη της Κρακοβίας και πήραμε μία γενικότερη γεύση από την ιστορία, τη θρησκευτική παράδοση αλλά και τη κουζίνα της πόλης, θα πραγματοποιούσαμε με τα μέλη των αποστολών των υπολοίπων σχολείων μία εκδρομή στα περίχωρα της πόλης και πιο συγκεκριμένα στο αλατωρυχείο της Βιελίτσκα, η τοποθεσία του οποίου απεικονίζεται στον ακόλουθο χάρτη:
Η ημέρα μας ξεκινάει. Αφού φάμε πρωινό κατευθυνόμαστε στο ξενοδοχείο από όπου και θα ερχόταν ειδικό λεωφορείο για να μας πάει μέχρι το ορυχείο. Φτάνουμε στο ξενοδοχείο σχετικά νωρίς και περιμένουμε να έρθουν και οι υπόλοιπες αποστολές προκειμένου να ξεκινήσουμε την εκδρομή. Ύστερα από υπομονή μισής περίπου ώρας το λεωφορείο με το οποίο θα μετακινούμασταν καθώς και οι υπόλοιπες αποστολές καταφτάνουν. Η εκδρομή ξεκινάει και όπως είναι φυσικό, όλοι είμαστε ενθουσιασμένοι. Ο δρόμος είναι ένα τοπίο συνηθισμένο πλέον. Πλήθος δέντρων να τον περικλείουν και νησίδες γρασιδιού, ενώ αξίζει να σημειωθεί ότι ο δρόμος βρισκόταν σε άψογη κατάσταση.
Φτάνουμε στο ορυχείο. Αρχικά περιμένουμε μέχρι να κανονιστούν κάποια διαδικαστικά θέματα και έπειτα εισερχόμαστε στην υποδοχή των επισκεπτών. Αφού προμηθευτούμε μία συσκευή αναπαραγωγής των όσων έλεγε η ξεναγός μας ώστε να μπορούν όλοι να τα ακούν, ξεκινάμε! Εντούτοις η κάθοδος μας στον αρχικό χώρο του ορυχείου είναι ιδιαίτερα κουραστική εφόσον καλούμαστε να κατέβουμε 350 σκαλοπάτια. Παρόλα αυτά ο μικρός μας αυτός κόπος αναπληρώνεται από την εντυπωσιακή πρώτη μας επαφή με το ορυχείο, έναν χώρο που ονομάζεται Danilowicz Shaft, όπου η ξεναγός μας μάς δίνει μία περίληψη της ιστορίας και των μυστικών που κρύβει το ορυχείο.
Διασχίζοντας τους διαδρόμους του ορυχείου μπορεί κανείς να λάβει μία πλήρης εικόνα για τον τρόπο εργασίας στο ορυχείο. Επίσης το ορυχείο είναι από μόνο του μία ιστορική αναδρομή καθώς, όπως είναι ευνόητο, όσο κατεβαίνει κανείς βαθύτερα στα επισκέψιμα 135 μέτρα οι αίθουσες φτάνουν όλο και προς τη σημερινή εποχή. Επιπλέον η επίσκεψη στις είκοσι αίθουσες του ορυχείου προσφέρει μία βαθύτερη κατανόηση και γνώση των δοξασιών και της κουλτούρας των εργατών και συνεπώς της πολιτισμικής ταυτότητας της Πολωνίας. Οι δύο ναοί καθώς και διάφορα άλλα κομψοτεχνήματα όπως επίσης και το άγαλμα του Κοπέρνικου αρκούν για να επιβεβαιώσουν τον παραπάνω ισχυρισμό. Επίσης οι λίμνες καθώς και το αλάτι στους τοίχους του ορυχείου δείχνουν τη άγρια ομορφιά της φύσης.
Αξίζει ακόμη να προστεθεί ότι στις τρεις περίπου ώρες της διαδρομής ο επισκέπτης έχει τη δυνατότητα να δει και να απολαύσει τη δημιουργικότητα των εργατών οι οποίοι κατασκεύαζαν τους ναούς αυτούς στην πληρότητά τους σχεδόν με αλάτι. Ο πρώτος και μικρότερος είναι αφιερωμένος στην πριγκίπισσα Κίνγκα, η οποία κατά την παράδοση έφερε τον πλούτο σε αλάτι στην Κρακοβία. Ο δεύτερος, ο λεγόμενος Holy cross chapel, ο οποίος αφήνει τον επισκέπτη με κομμένη την ανάσα. Τρεις μεγάλοι πολυέλαιοι φωτίζουν το ναό, ο οποίος χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα για διάφορες τελετές. Σε αυτόν δεσπόζουν η εικόνα της Παναγίας με το Χριστό, η μεταφορά του Χριστού από τον Ιωσήφ και την Παναγία σε ασφαλές μέρος, ο Μυστικός Δείπνος, όλα εξ' ολοκλήρου από αλάτι.
Γενικώς, ο επισκέψιμος χώρος του ορυχείου προσφέρει μία ακριβή αναπαράσταση της εργασία που έφεραν σε πέρας οι αλατωρύχοι καθώς και αναπαραστάσεις αυτών και των πρωτότυπων μηχανημάτων που χρησιμοποιούσαν. Η διαδρομή συνεχίζει με μία σειρά από άλλες αίθουσες, μερικά άλλα αγάλματα από αλάτι καθώς και ένα κατάστημα με αναμνηστικά, κυρίως λίθους αλατιού αλλά και κοσμήματα κατασκευασμένα από αυτό και ένα εστιατόριο. Η διαδρομή ολοκληρώνεται με τον ανελκυστήρα που φέρνει τον επισκέπτη στην επιφάνεια.
Η ξενάγησή μας στο ιστορικό ορυχείο της Βιελίτσκα ολοκληρώνεται και επιστρέφουμε στο λεωφορείο για να γυρίσουμε στην πόλη της Κρακοβίας. Η επόμενη προγραμματισμένη συνάντησή μας για σήμερα ως αποστολές ήταν το βράδυ επομένως είχα χρόνο να εξερευνήσω την πόλη μόνος μου. Για καλή μου τύχη η συννεφιά που κυριαρχούσε στον ουρανό μέχρι και το μεσημέρι είχε υποχωρήσει, επομένως η βόλτα μου στο κέντρο της πόλης ήταν ακόμα πιο ευχάριστη. Αφού πήρα ένα κουλούρι από έναν πλανόδιο-υπάρχουν άλλωστε πολλοί ομόλογοί του στην Κρακοβία οι οποίοι πωλούν από κουλούρια μέχρι τοπικά γλυκά. Έπειτα ρίχνω μία τελευταία ματιά στα αξιοθέατα της Market Square- την St.Mary's Church, το παλιό δημαρχείο αλλά και το Cloth Hole, από τα μικρά μαγαζιά του οποίου προμηθεύομαι και τα τελευταία αναμνηστικά. Όμως ο χρόνος περνούσε και έτσι έφτασε η ώρα και για το αποχαιρετιστήριο δείπνο που μας είχαν ετοιμάσει οι οικοδεσπότες κάτοικοι της Κρακοβίας.
Το δείπνο θα παραχωρούνταν σε ένα μικρό υπόγειο εστιατόριο λίγο έξω από το κέντρο της πόλης. Πρόκειται για ένα παραδοσιακό εστιατόριο διακοσμημένο με στοιχεία της πολιτιστικής κουλτούρας της Κρακοβίας αλλά και ολόκληρης της Πολωνίας. Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και τα πιάτα που σερβίρονται, με το πρώτο να μου προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση. Μία σούπα μέσα σε ένα πιάτο κατασκευασμένο από ψωμί. Η βραδιά συνεχίζεται με "μαθήματα" χορού από επαγγελματίες χορευτές οι οποίοι μας μαθαίνουν τα βασικά των παραδοσιακών πολωνικών χορών. Έτσι μέσα σε κλίμα ευδαιμονίας και αμοιβαίας ανταλλαγής πολιτισμικών στοιχείων μεταξύ των αποστολών των διαφόρων χωρών, το δείπνο φτάνει στο τέλος του. Όμως η βραδιά δεν είχε ακόμη τελειώσει.
Μαζί με το παιδί που με φιλοξενούσε και κάποιους φίλους του αποφασίζουμε να επισκεφτούμε μία από τις διάφορες παμπ που υπάρχουν διάσπαρτες στην πολωνική πόλη. Αυτή στην οποία εμείς θα πηγαίναμε βρισκόταν σε ένα υπόγειο, λίγα μέτρα από το εστιατόριο που βρισκόμασταν. Στις παμπ μπορεί κανείς να απολαύσει ζωντανή τζαζ μουσική συνοδευόμενη από μία τεράστια ποικιλία αλκοολούχων (κυρίως) ή μη ποτών. Στη συγκεκριμένη παμπ ένα συγκρότημα παίζει τζαζ μουσική ενώ τόσο το προσωπικό όσο και το κλίμα και ο φωτισμός γενικότερα του μαγαζιού προσδίδουν μία ζεστασιά και μία οικειότητα ακόμα και σε έναν ξένον επισκέπτη. Ωστόσο έπρεπε να φύγουμε δυστυχώς και από εκεί καθώς έπρεπε να ξυπνήσω νωρίς ώστε να προλάβω το αεροπλάνο της επιστροφής.
Έτσι, μία ακόμα ημέρα έφτασε στο τέλος της. Μία ημέρα πλούσια σε εμπειρίες οι οποίες είναι σίγουρο πως θα μου αφήσουν ανεξίτηλες αναμνήσεις. Είναι αναμφισβήτητο άλλωστε πως και κατά τις πέντε μέρες παραμονής μου στην πόλη είχα την ευκαιρία να γνωρίσω έναν άλλο πολιτισμό, με διαφορετική νοοτροπία, να δω νέα πράγματα και να διευρύνω τους πνευματικούς μου ορίζοντες. Το ταξίδι μου όμως δεν είχε τελειώσει ακόμα. Είχα ακόμη μία μέρα, έστω και ούτε καν μίση, ήταν ωστόσο αρκετή ώστε να μπορέσω να συλλογιστώ όσα πέρασα τις πέντε αυτές μέρες στην Κρακοβία.
Αποτελεί ,δίχως υπερβολή, μία από τις πιο ευχάριστες στιγμές στη ζωή ενός ανθρώπου, σε όποια ηλικία και αν αυτός βρίσκεται, η ανάμνηση ευχάριστων στιγμών από τη ζωή του. Στη δική μου περίπτωση τέρπομαι ιδιαίτερα αναπολώντας στιγμές από το ταξίδι μου στην Κρακοβία. Το ταξίδι αυτό έρχεται στο τέλος όπως κάθε τι που δε θέλουμε να τελειώσει. Αναπάντεχα.
Ήταν Παρασκευή όταν έχοντας ετοιμάσει τα πράγματα μου και αφού ντύθηκα ξεκίνησα με το παιδί που με φιλοξενούσε για το αεροδρόμιο. Στον δρόμο διακρίνονται ελάχιστα. Κάποια φωτισμένα κτήρια, κάποια οχήματα και φυσικά οι φωτεινοί στύλοι στο δρόμο. Κάποιες τελευταίες εικόνες και αναμνήσεις. Μετά από μία διαδρομή μικρότερη της μισής ώρας φτάνουμε στο αεροδρόμειο. Ένα συνηθισμένο αεροδρόμειο στα προάστια της πόλης. Αφού αποχαιρετώ το παιδί που με φιλοξενούσεδ ίνοντας υπόσχεση να ξανασυναντηθούμε στο μέλλον συναντώ τα υπόλοιπα μέρη της ελληνικής αποστολής. Όλοι ξεχυλίζουμε από εμπειρίες. Όλοι έχουμε κάτι να μοιραστούμε. Απολαμβάνουμε ένα ζεστό τσάι σε μία από τις καφετέριες του αεροδρομείου και αφού περνάμε από τον έλεγχο επισκευών όπου είναι ιδιαίτερα έντονη η παρουσία ενστόλων επιβιβαζόμαστε στο αεροπλάνο, ενώ έχει ήδη αρχίσει να ξημερώνει.
Με την άφιξή μας στο Μόναχο έχει ξημερώσει πλήρως. Στον περιορισμένο χρόνο που διαθέτουμε μας δίνεται για τελευταία (προς το παρόν) φορά να θαυμάσουμε το εκπληκτικό αεροδρόμειο του Μονάχου. Είναι σίγουρα και αυτό μία ξεχωριστή ανάμνηση, κοντά σε όλα όσα αποκόμισα από αυτό το ταξίδι. Ο χρόνος μας όμως στο Μόναχο φτάνει στο τέλος του. Μόνο και μόνο από την ολιγόωρη παραμονή μου στο αεροδρόμειο της πόλης μου δημιουργήθηκε βαθύτατη επιθυμία να την επισκεφτώ μία στιγμή στο μέλλον. Επιβιβαζόμαστε στο αεροπλάνο. Σε αυτό υπάρχουν άνθρωποι από διάφορες χώρες, κυρίαρχο όμως στοιχείο είναι το ελληνικό.
Πάνω από τη χιονισμένη οροσειρά των Άλπεων μου δίνεται η ευκαιρία για μία μικρή επισκόπηση των εμπειριών που απέκτησα στην Πολωνία. Μία Πολωνία, με πλούσια ιστορία, με έντονο το παραμυθικό και το ιπποτικό πνεύμα του Μεσαίωνα. Μία Πολωνία με μία ιδιότυπη αρχιτεκτονική τόσο παραδοσιακή όσο και σύγχρονη. Με κάστρα, με πύργους, με πύλες, με αγάλματα και με καλντερίμια καθένα από τα οποία οδηγούν σε μία κανούρια "περιπέτεια", σε μία καινούρια ανακάλυψη. Ταυτόχρονα όμως και με υπερσύγχρονα μουσεία και πολυκατοικίες, με ένα εξελιγμένο σύστημα μεταφορών και με ξενοδοχία που καλύπτουν τις ανάγκες όλων των ταξιδιωτών. Μία Πολωνία με τις υπόγειες pub όπου στην ουσία "λατρεύεται" και φτάνει στο απόγειό της η jazz μουσική. Μία Πολωνία με πλούσια κουζίνα, με τις δικές της ιδιαιρότητες. Μία Πολωνία με το δικό πολιτισμό, με τη δική της "ταυτότητα" στην Ευρώπη. Μία Πολωνία των αλατορυχείων με τους κρυμμένους τους θυσαυρούς.
Πέρα από όλες αυτές τις εμπειρίες το ταξίδι μου στην Πολωνία μου πρόσφερε και κάτι παραπάνω. Μου έδωσε τη δυνατότητα να καταλάβω πόσο διαφορετικοί και πόσο όμοιοι είναι οι λαοί μεταξύ τους. Είναι μάλιστα αυτές οι λεπτές διαφορές που καθορίζουν την ταυτότητα κάθε λαού και που επισημαίνουν περισσότερο από ποτέ την ανάγκη πολιτισμικής ανταλλαγής ώστε να διευρύνουμε όλοι τους πνευματικούς μας ορίζοντες. Επισημαίνουν την ανάγκη να ξεπεράσουμε όλες μας τις προκαταλήψεις και να επιδοθούμε στην γνωριμία με άλλους λαούς, καθένας από τους οποίους έχει κάτι διαφορετικό να μας προσφέρει.
Με αυτές τις σκέψεις αφήνω πίσω μου την Πολωνία και επιστρέφω στην Αθήνα. Μέσα μου η ελπίδα να γυρίσω κάποτε στην Πολωνία αλλά και η επιθυμία να γνωρίσω όσους περισσότερους πολιτισμούς μπορώ. Άλλωστε ίσως αυτός να είναι και ο πραγματικός πλούτος του ανθρώπου, δηλαδή οι εμπειρίες που διαθέτει και όχι ο υλικός που είναι ευμετάβλητος και προσωρινός.
do widzenia, αντίο!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου