Αποτελεί ,δίχως υπερβολή, μία από τις πιο ευχάριστες στιγμές στη ζωή ενός ανθρώπου, σε όποια ηλικία και αν αυτός βρίσκεται, η ανάμνηση ευχάριστων στιγμών από τη ζωή του. Στη δική μου περίπτωση τέρπομαι ιδιαίτερα αναπολώντας στιγμές από το ταξίδι μου στην Κρακοβία. Το ταξίδι αυτό έρχεται στο τέλος όπως κάθε τι που δε θέλουμε να τελειώσει. Αναπάντεχα.
Ήταν Παρασκευή όταν έχοντας ετοιμάσει τα πράγματα μου και αφού ντύθηκα ξεκίνησα με το παιδί που με φιλοξενούσε για το αεροδρόμιο. Στον δρόμο διακρίνονται ελάχιστα. Κάποια φωτισμένα κτήρια, κάποια οχήματα και φυσικά οι φωτεινοί στύλοι στο δρόμο. Κάποιες τελευταίες εικόνες και αναμνήσεις. Μετά από μία διαδρομή μικρότερη της μισής ώρας φτάνουμε στο αεροδρόμειο. Ένα συνηθισμένο αεροδρόμειο στα προάστια της πόλης. Αφού αποχαιρετώ το παιδί που με φιλοξενούσεδ ίνοντας υπόσχεση να ξανασυναντηθούμε στο μέλλον συναντώ τα υπόλοιπα μέρη της ελληνικής αποστολής. Όλοι ξεχυλίζουμε από εμπειρίες. Όλοι έχουμε κάτι να μοιραστούμε. Απολαμβάνουμε ένα ζεστό τσάι σε μία από τις καφετέριες του αεροδρομείου και αφού περνάμε από τον έλεγχο επισκευών όπου είναι ιδιαίτερα έντονη η παρουσία ενστόλων επιβιβαζόμαστε στο αεροπλάνο, ενώ έχει ήδη αρχίσει να ξημερώνει.
Με την άφιξή μας στο Μόναχο έχει ξημερώσει πλήρως. Στον περιορισμένο χρόνο που διαθέτουμε μας δίνεται για τελευταία (προς το παρόν) φορά να θαυμάσουμε το εκπληκτικό αεροδρόμειο του Μονάχου. Είναι σίγουρα και αυτό μία ξεχωριστή ανάμνηση, κοντά σε όλα όσα αποκόμισα από αυτό το ταξίδι. Ο χρόνος μας όμως στο Μόναχο φτάνει στο τέλος του. Μόνο και μόνο από την ολιγόωρη παραμονή μου στο αεροδρόμειο της πόλης μου δημιουργήθηκε βαθύτατη επιθυμία να την επισκεφτώ μία στιγμή στο μέλλον. Επιβιβαζόμαστε στο αεροπλάνο. Σε αυτό υπάρχουν άνθρωποι από διάφορες χώρες, κυρίαρχο όμως στοιχείο είναι το ελληνικό.
Πάνω από τη χιονισμένη οροσειρά των Άλπεων μου δίνεται η ευκαιρία για μία μικρή επισκόπηση των εμπειριών που απέκτησα στην Πολωνία. Μία Πολωνία, με πλούσια ιστορία, με έντονο το παραμυθικό και το ιπποτικό πνεύμα του Μεσαίωνα. Μία Πολωνία με μία ιδιότυπη αρχιτεκτονική τόσο παραδοσιακή όσο και σύγχρονη. Με κάστρα, με πύργους, με πύλες, με αγάλματα και με καλντερίμια καθένα από τα οποία οδηγούν σε μία κανούρια "περιπέτεια", σε μία καινούρια ανακάλυψη. Ταυτόχρονα όμως και με υπερσύγχρονα μουσεία και πολυκατοικίες, με ένα εξελιγμένο σύστημα μεταφορών και με ξενοδοχία που καλύπτουν τις ανάγκες όλων των ταξιδιωτών. Μία Πολωνία με τις υπόγειες pub όπου στην ουσία "λατρεύεται" και φτάνει στο απόγειό της η jazz μουσική. Μία Πολωνία με πλούσια κουζίνα, με τις δικές της ιδιαιρότητες. Μία Πολωνία με το δικό πολιτισμό, με τη δική της "ταυτότητα" στην Ευρώπη. Μία Πολωνία των αλατορυχείων με τους κρυμμένους τους θυσαυρούς.
Πέρα από όλες αυτές τις εμπειρίες το ταξίδι μου στην Πολωνία μου πρόσφερε και κάτι παραπάνω. Μου έδωσε τη δυνατότητα να καταλάβω πόσο διαφορετικοί και πόσο όμοιοι είναι οι λαοί μεταξύ τους. Είναι μάλιστα αυτές οι λεπτές διαφορές που καθορίζουν την ταυτότητα κάθε λαού και που επισημαίνουν περισσότερο από ποτέ την ανάγκη πολιτισμικής ανταλλαγής ώστε να διευρύνουμε όλοι τους πνευματικούς μας ορίζοντες. Επισημαίνουν την ανάγκη να ξεπεράσουμε όλες μας τις προκαταλήψεις και να επιδοθούμε στην γνωριμία με άλλους λαούς, καθένας από τους οποίους έχει κάτι διαφορετικό να μας προσφέρει.
Με αυτές τις σκέψεις αφήνω πίσω μου την Πολωνία και επιστρέφω στην Αθήνα. Μέσα μου η ελπίδα να γυρίσω κάποτε στην Πολωνία αλλά και η επιθυμία να γνωρίσω όσους περισσότερους πολιτισμούς μπορώ. Άλλωστε ίσως αυτός να είναι και ο πραγματικός πλούτος του ανθρώπου, δηλαδή οι εμπειρίες που διαθέτει και όχι ο υλικός που είναι ευμετάβλητος και προσωρινός.
do widzenia, αντίο!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου